Hoewel sommigen de paasei-hypocrisie van de film hebben genoemd, is het meest verontrustende element van Ready Player One de laatste wending met Simon Pegg. De hele wereld van het VR-spektakel van Steven Spielberg is dystopie die zich voordoet als escapisme en dus bedoeld is om een verontrustende implicatie te hebben, maar de curator onthult volledig overstappen.
In termen van het beëindigen van shockers, is de "twist" van de Ready Player One dat wat OASIS-maker Halliday echt zocht, iemand was die van zijn fouten kon leren om zijn opvolger te worden, met zijn ultieme boodschap niet dat de jaren 1980 een aantal behoorlijk coole films hadden, maar dat het belangrijk is om los te koppelen van fictie en de realiteit te ervaren. Dat is een heilzame boodschap, zelfs de sterkste critici van het boek kunnen er niet tegenop, hoewel het klassieke Spielberg-sentimenteel zijn uiteindelijk iets donkerder heeft verborgen.
Nadat Wade Watts de controle over de OASIS heeft gewonnen, wordt hij benaderd door de voormalige partner en grootste spijt van Halliday, Ogden Morrow (gespeeld door Simon Pegg), die onthult dat hij altijd de robotbutler in Ask Jeeves-stijl was in het Halliday-archief; hij heeft Parzival stilletjes geholpen bij zijn zoektocht, en gaf hem zelfs het "Extra Life" -kwartier dat hem uiteindelijk hielp om het ultieme paasei te winnen. Het is een nette komische coda die het verloren vriendschapsaspect van Halliday's jacht naar huis hamert, maar als je er dieper over nadenkt, beginnen er vreselijke implicaties te ontstaan.
De onmiddellijke suggestie is dat Og al vijf jaar in de OASIS zit sinds de wedstrijd van Halliday werd aangekondigd, waarmee gunters ijverig informatie zoals een butler kunnen opsporen. Dat is obsessief en stelt al een vraag; terwijl in de tijd van de film voornamelijk Wade en de High Five was, in de begindagen zeker een logistieke nachtmerrie was die bijna bij AI-organisatie paste (om nog maar te zwijgen van het feit dat Wade alleen maar navraag deed, het een 24-uur-op-oproep-functie is).
Dat is allemaal zo belachelijk, dat het tot een meer verontrustende suggestie leidt; de curator kan een NPC zijn die Ogden periodiek overneemt in een observatiecapaciteit om potentiële jachtwinnaars in de gaten te houden. Dit is verstandiger voor Morrow, maar op zijn eigen manier zenuwachtig voor hoe het de gedachte introduceert dat mensen in de OASIS NPC's kunnen overnemen. Ready Player One heeft het verlies van identiteit binnen de virtuele realiteit van de popcultuur al diepgaand onderzocht, maar dit vervaagt de lijnen verder, waardoor het onduidelijk is wie - niet alleen wat - echt is. Je kunt dagen doorbrengen waar de enige interactie met AI is.
Dat alles leidt echter af van het ethische en thematische probleem dat Og Wade in de eerste plaats helpt. Hoewel Parzival zichzelf aantoonbaar als een waardige erfgenaam heeft gemarkeerd door zijn ijverige onderzoek en vermogen om de betekenis van Halliday te onderscheiden, vertegenwoordigt het nog steeds een bemoeizucht van de vorige generatie in de toekomst, een idee dat ingaat tegen het toekomstgerichte einde en de voortdurende ontwikkeling belemmert. We hebben op zijn minst een pseudo-Chosen One-verhaal in het spel, iets dat tegen de typisch altijd tiener Spielberg-hoofdrolspeler werkt.
Dit is natuurlijk allemaal een nogal extreme lezing van wat bedoeld is als een aanhankelijke coda, maar de bizarre set van wereldvertakkingen liggen op de loer net onder het oppervlak van de wending. In het boek vervult Og een geheel andere rol - zowel in verhaal als in OASIS-aanwezigheid (hij is een zeer krachtig wezen in het VR-rijk dat openlijk de High Five helpt) - die veel passender voelde aan de ideologie en algemene logica van de toekomst. Dit kan een wijziging zijn die Spielberg aanbracht in het Ready Player One- boek dat niet volledig doordacht was.
Volgende: De gekke scène van Ready Player One is de beste van Movie
