The Shape of Water van Guillermo Del Toro heeft mogelijk een toneelstuk uit de jaren 60 geplagieerd door wijlen Paul Zindel. Een volwassen sprookje van een stomme schoonmaakster die verliefd wordt op een zeedier, The Shape of Water is genomineerd voor 13 Academy Awards inclusief Best Picture. De film heeft al talloze prijzen gewonnen, waaronder de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië.
Guillermo Del Toro bedacht het originele verhaal voor Shape of Water en schreef het Oscar-genomineerde scenario samen met Vanessa Taylor. Nu, in een twist die een van de films van de regisseur waardig is, nemen de beschuldigingen toe dat het verhaal van het water van Del Toro toch niet zo origineel was. Fans van de overleden toneelschrijver Paul Zindel zijn naar voren gekomen op sociale media en hebben grote overeenkomsten opgemerkt tussen The Shape of Water en Zindel's eigen toneelstuk Let Me Hear You Whisper. Familieleden van wijlen Zindel hebben ook hun stem verheven uit protest tegen wat zij zien als een daad van plagiaat. Maar was Del Toro echt schuldig aan het stelen van het idee voor zijn veelgeprezen film? Of is het hele ding gewoon een bizar misverstand?
Wat laat me je fluisteren horen?
Let Me Hear You Whisper is een toneelstuk geschreven in 1969 door Pulitzer Prize-winnaar Paul Zindel, die ook het bekende The Effect of Gamma Rays op Man-in-the-Moon-goudsbloemen schreef. Het verhaal speelt zich af in de jaren zestig en gaat over een eenzame vrouwelijke conciërge genaamd Helen die een nieuwe baan krijgt bij een onderzoeksinstelling. Er gebeuren vreemde experimenten in de faciliteit met hersenanalyse van hogere zoogdieren. Natuurlijk gebruiken wetenschappers hun onderzoek om nieuwe wapens te ontwikkelen. Het is tenslotte de Koude Oorlog.
Op een dag op het werk beseft Helen dat de onderzoeksdolfijn van de faciliteit, die zijn hele leven in een aquarium leeft, met haar communiceert. De pijnlijk verlegen Helen vormt een band met de dolfijn, die met niemand anders dan haar wil praten. Helaas zijn de wetenschappers gefrustreerd geraakt door de weigering van de dolfijn om mee te werken, dus besluiten ze hem te doden en zijn hersenen te ontleden. Helen, nu verliefd op haar watervriend, besluit het wezen te redden en maakt een complot om het uit de faciliteit te smokkelen. Helen's plan faalt en ze krijgt natuurlijk de toorn van haar bazen. Maar haar bazen komen er al snel achter dat de dolfijn met haar praat, en in plaats van haar te ontslaan, proberen ze haar over te halen om hen te helpen. Vriendelijk weigert Helen natuurlijk om deel te nemen aan hun wrede experimenten.
In 1969 ontving Let Me Hear You Whisper een één uur durende tv-filmaanpassing op de Britse NET Playhouse-serie met een script van Zindel zelf. In 1990 werd een versie van het stuk gepresenteerd als onderdeel van de serie The American Playwrights Theatre: The One Acts van A&E Network. Die versie speelde Jean Stapleton en Rue McClanahan.
Hoe vergelijkbaar is de vorm van water?
Zoals Let Me Hear You Whisper, speelt The Shape of Water zich af tijdens de Koude Oorlog. Beide verhalen gaan over een verlegen schoonmaakster in een mysterieuze onderzoeksfaciliteit die zich aangetrokken voelt tot een gevangen zeedier. In beide verhalen helpt de band met het wezen de vrouw uit haar schulp te komen. In beide verhalen wint de vrouw het vertrouwen van het wezen door het eten te brengen en het wezen te entertainen door met haar dweil te dansen.
In het spel van Zindel, zoals in The Shape of Water, behandelen de wetenschappers van de faciliteit hun onderzoeksonderwerpen en hun menselijke werknemers met hetzelfde niveau van minachting. In beide verhalen ontwikkelt het lab nieuwe technologie voor militaire doeleinden. En in beide verhalen wordt het wezen geconfronteerd met dood en dissectie en de schoonmaakster wil het redden door het in een waskar uit de faciliteit te smokkelen en het in de oceaan vrij te laten.
In tegenstelling tot Let Me Hear You Whisper, heeft The Shape of Water een vrouwelijke hoofdrolspeler die letterlijk geen stem heeft (in het spel van Zindel kan ze spreken, maar niemand luistert naar haar vanwege haar lage status, waardoor ze figuurlijk gedempt wordt). In plaats van een dolfijn is het wezen in Shape of Water een humanoïde Amazone riviergod. In het stuk van Zindel gedraagt Helen's baas zich als een soort officieuze eikel terwijl in The Shape of Water Elisa's baas, gespeeld door Michael Shannon, lijdt aan megalomanie en allerlei andere regelrechte pathologische problemen.
Terwijl het spel van Zindel Helen er niet in slaagt om het wezen te redden, slaagt Elisa erin om haar gedurfde plan uit te voeren. The Shape of Water wijkt dan volledig af van de overeenkomsten met het spel van Zindel. Nergens in Let Me Hear You Whisper do Helen en de dolfijn eindigen met magische interspecies seks in een ondergelopen badkamer. Er is ook geen romantische slotscène waarin de volledige magische krachten van het schepsel worden onthuld en het sprookje verhaal zijn opwindende en onwaarschijnlijke climax bereikt.
Pagina 2: Is de vorm van water gebaseerd op een waargebeurd verhaal?
1 2
