In de loop van haar carrière als filmmaker heeft Sofia Coppola een zeer specifieke stijl ontwikkeld, die tegelijkertijd dromerig en observerend is. Door haar gebruik van beeld en muziek, betovert Coppola een betovering die je in de werelden trekt die ze creëert, of ze nu de hectische wildgroei van het hedendaagse Tokio, de achteloze suikerkleurige decadentie van het pre-revolutionaire Versailles of de verwrongen seksueel onderdrukte verbeeldt. gekheid van een geheel vrouwelijke kostschool weggestopt in een vergeten hoek van Virginia uit de burgeroorlog.
Coppola heeft veel lovende kritieken gewonnen voor haar visueel arresterende en thematisch rijke films, waaronder haar nieuwste film The Beguiled met Nicole Kidman, Kirsten Dunst en Colin Farrell, maar tot nu toe heeft ze ervan afgezien om te handelen in de waardering voor een groot budget franchise-filmmaken (op een gegeven moment ging ze ervan uit dat ze geïnteresseerd was in een live-actieversie van The Little Mermaid, maar deze is nooit tot stand gekomen). Het lijkt er echter op dat Coppola in ieder geval in de toekomst de deur openhoudt voor de mogelijkheid om een grote studioproductie aan te pakken.
In opmerkingen die ze maakte op het Filmfestival van Cannes (via Variety), gaf Coppola aan dat het maken van grote budget-studiofilms iets is waar ze op een gegeven moment misschien over zou willen nadenken, hoewel ze zich duidelijk zorgen maakt over het moeten opnemen van bestellingen van studiobaas:
“Ik hou van het maken van kleine low-budget films waar ik het echt mag doen zoals ik wil, en ik denk dat als je die enorme franchises hebt, er veel koks in de keuken zijn en vergaderingen in vergaderzalen. Maar ik zou nooit nooit zeggen."
Met kansen voor vrouwelijke filmmakers die steeds meer open gaan in het superheld / blockbuster-rijk - inderdaad, studio's zijn nu actief op zoek naar vrouwelijke regisseurs om met name op vrouwen gerichte projecten zoals Wonder Woman en Captain Marvel af te handelen - het is gemakkelijk voor te stellen dat Coppola in op de actie. In feite is het moeilijk om vele andere spraakmakende vrouwelijke regisseurs te bedenken die beter in staat zouden zijn om een groot budget productie samen te stellen en het een onderscheidend menselijk element te geven, terwijl het nog steeds de karbonades heeft om het spektakel te leveren.
Een ding waar Coppola in uitblinkt is wereldbouw, een talent dat ze demonstreerde met haar visueel weelderige (hoewel enigszins controversieel anachronistische) periodefilm Marie-Antoinette. Zelfs wanneer ze modern materiaal aanpakt met films als Lost in Translation en Somewhere, creëert Coppola werelden die heel onderscheidend en volledig gerealiseerd aanvoelen, en dat is een vaardigheid die haar zeker zou helpen als ze ooit een superheldenfilm zou gaan maken of ander soort blockbuster-genrefilm.
In tegenstelling tot haar vader Francis, die er geen moeite mee had enorme sommen geld uit te geven om zijn filmische visies werkelijkheid te maken, lijkt Sofia meer dan blij om haar ambities bescheiden te houden en werelden te verkennen die met kleine budgetten kunnen worden gerealiseerd. Misschien komt op een gegeven moment het juiste soort grootbudgetproject over het bureau van Coppola en besluit ze het aan te nemen, zelfs als het betekent dat ze afstand moet doen van enige autonomie.
