Tijdens de laatste vijf afleveringen, tussen periodes van paniek-inducerende spycraft, brutale vuistslagen en af en toe een spelletje racquetball, hebben de Amerikanen uiteengezet of er iets was aan de unie van Philip en Elizabeth Jennings buiten hun missie van de vernietiging van de Verenigde Staten en hun regeringsvorm.
Een zonsopgangverklaring aan de ontbijttafel suggereerde dat, hoewel de dingen tussen hen niet met een vonk waren begonnen, er nu zeker iets aan de hand was. Of die gevoelens voortkwamen uit de moord op Timoshev of vanwege een ontluikend verantwoordelijkheidsgevoel voor het gezin dat ze hadden gecreëerd om hun ware identiteit beter te verbergen, was niet vastgesteld. Ongeacht het ontstaan van deze nieuwe gevoelens, er was al een band tussen het paar, een die eerst was opgebouwd rond een partnerschap, waardoor ze konden vertrouwen op het feit dat ze niet alleen werkten om Amerika te destabiliseren.
Hoewel de Jenningses voor het eerst echte genegenheid ervoeren, was er een onderliggend gevoel van betrouwbaarheid dat ontstond voordat een dergelijke emotie zo openlijk werd besproken. (Ze kwamen beiden overeen om informatie te verzamelen dat generaal Haig bijvoorbeeld in het bezit is van nucleaire lanceercodes. En als het achterhouden van informatie om het begin van de Tweede Wereldoorlog te voorkomen geen teken van saamhorigheid is, dan is de wereld gewoon slaat nergens meer op.)
En dus, in nog een andere slimme en strakke aflevering van de Amerikanen, zet 'Trust Me' het geloof in brand dat Philip en Elizabeth in elkaar hebben en weet hun vertrouwen in de oorzaak, de KGB en Granny / Claudia te winnen de vlammen ook. In deze chaotische wereld van internationale spionage is "vertrouwen" een vies woord. Zoals Nina Stan vertelde toen hij probeerde een beetje solidariteit te tonen door de woorden in haar moedertaal te zeggen, ongeacht de oprechtheid erachter, komt de uitdrukking vaak over als "je hebt geen andere keuze."
Agent Beeman zou graag de redder willen zijn in zijn huidige situatie, en een voortdurende vermelding van exfiltratie doet het zeker lijken alsof Nina's bevrijding voorop staat in zijn bezorgdheid, maar niemand - zeker niet Philip of Elizabeth - heeft veel keus in deze aflevering.
Van zijn kant blijft Emmerich een onberispelijke prestatie leveren als een man die in al zijn relaties een zeer fijne lijn bewandelt. Zijn interacties met Nina zijn een delicate mix van manipulatie en verlangen (misschien niet romantisch, maar het lijkt erop dat er iets diepers schuilgaat achter zijn verzekering dat niemand een kogel in het hoofd van zijn bezit zal steken). Na het lezen van het dossier over Adam "Udacha" Dorwin, weet Beeman wat de Russen doen met degenen die zelfs worden verdacht van een aansprakelijkheid. Dus, als een teken van goed vertrouwen, bedenkt hij een plan om Nina een reden te geven om hem en de FBI te vertrouwen - en haar te helpen aanzienlijk te besparen op de hoeveelheid kussens die Vasili van haar vraagt.
Buiten het medeweten van Stan, hoe nuttiger Nina voor de FBI wordt, hoe meer de wereld van Jennings begint te ontrafelen. Claudia liet Philip weten dat de KGB een mol had aan het einde van 'COMINT', maar in plaats van taken te delegeren, liet ze hem de informatie mee naar zijn vrouw nemen om het een beetje te laten sudderen. Elizabeth lijkt sceptisch, maar Philip verzekert haar dat het 'een van de dingen is die gebeurt als mensen erbij betrokken zijn'. Dus wanneer hij wordt betrapt op een telefooncel in volledige Clark-uitrusting, nadat hij Martha een paar een-op-een heeft ingedrukt voordat ze aan het werk gaat (op een zondag, niet minder), de verzekering van zijn ontvoerders dat ze alles weten over hij is genoeg om Philip te overtuigen dat iemand heeft gesproken.
De rest van 'Trust Me' slaagt erin om diep in de complexiteit te duiken van geheimen bewaren, anderen onder druk zetten om hetzelfde te doen en aan de andere kant ontdekken wanneer dergelijke geheimen kunnen worden onthuld en aan wie. Sandra Beeman haalt een beetje gebabbel over de werkplek uit haar anders strakke man en roept de vraag op: hoeveel zullen we ooit weten over zijn undercoveroperatie met blanke supremacists?
Ondertussen samenspannen Paige en Henry om hun liftende poging tot instinctief-flessen-smashing-episode tussen hen twee te houden. Henry vraagt zich af of Nick hen wel of niet echt pijn zou gaan doen, en vroeg zich misschien af of de biervreter met eendenvoeding gewoon de gevaren van het liften illustreerde in plaats van een paar saaie statistieken aan een paar kinderen te geven. Immers, als een jonge jongen die opgroeit in het midden van de Koude Oorlog een man met een sticker van de Amerikaanse vlag op de voorkant van zijn Dodge niet kan vertrouwen, dan hebben de Russen al gewonnen, toch?
Kwesties van vertrouwen zijn nog troebeler voor Henry's ouders. Het spygame is inherent beladen met de gevaren van het laten van iemand anders - meestal een vreemde - het stuur overnemen en je sturen in de richting die zij het beste achten. Vreemdelingen zoals Claudia, die vaker belt dan haar voorganger Gabriel en die ervoor zorgt dat Philip gelooft dat hij wordt geslagen met een telefoonboek door een genadeloze kerel in de Amerikaanse regering. Tegelijkertijd regelt ze dat Elizabeth met geweld uit haar huis wordt gehaald en opgesloten in een kleine kamer versierd met foto's van haar kinderen.
Het is allemaal erg overtuigend en de Jennignses stelen zichzelf voor een gruwelijk einde. Maar Claudia onthult zichzelf en de intenties van de KGB voordat permanente fysieke schade kan worden aangericht (hoewel ze uiteindelijk haar gezicht herschikt krijgt in het proces). De kneuzingen zullen genezen en na verloop van tijd kan er een normale werkrelatie bestaan tussen de medewerkers van Directoraat S en hun afhandelaar, maar de schade aan de connectie van Philip en Elizabeth is onherstelbaar. Zozeer zelfs dat het hen allebei terugdringt naar minder uitdagende relaties. Elizabeth neemt contact op met Gregory om haar en haar familie in de gaten te houden. Ondertussen presenteert Philip / Clark Martha een deel van de sieraden van zijn vrouw, voordat hij naar huis terugkeert om op de bank te slapen.
'Trust Me' is niet alleen een spannend uur van televisie dat op competente wijze destructieve en uitdagende situaties oproept voor zijn personages, maar is ook een voorbeeld van hoe de Amerikanen naar een meer geserialiseerde opstelling gaan. De eerste paar afleveringen waren, begrijpelijkerwijs, meer episodisch van aard - waardoor het publiek de kans kreeg om de personages en hun omstandigheden te leren kennen zonder te snel in een kronkelend verhaal te worden gedreven. Nu de dingen goed zijn vastgesteld, wil serie-maker Joe Weisberg (en, meer specifiek, de schrijver en regisseur van de aflevering, respectievelijk Sneha Koorse en Dan Sackheim) het scenario opnieuw opschudden, alsof om te zien of de verhaallijn zichzelf zal herbouwen de volgende keer anders.
Dit is de reden waarom de Amerikanen op dit moment een van de beste shows op televisie zijn gebleken. Het begrijpt dat complicaties de oorzaak zijn van geweldig drama, maar complicaties zijn niet zo meeslepend zonder sterke karakters die echt aanvoelen, ongeacht de situatie. Tot nu toe hebben Philip, Elizabeth, Stan en zelfs Paige en Henry zich allemaal als volledig gevormde mensen gevoeld, geen eenvoudige constructies die werden gebruikt om het complot voort te stuwen. Te dien einde lijkt het alsof, zoals het ontdekken van een mol in de KGB, geweldige verhalen vertellen "een van de dingen is die gebeuren wanneer mensen erbij betrokken zijn."
De Amerikanen gaan aanstaande woensdag verder met 'Duty and Honour' @ 22:00 op FX. Bekijk hieronder een preview van de aflevering:
