[Dit is een recensie van The Brink seizoen 1, aflevering 1. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
Als we HBO's nieuwe line-up op zondagavond overwegen met True Detective met al zijn A-lijststerren, Ballers met Dwayne 'The Rock' Johnson, en The Brink, met in de hoofdrol Jack Black en Tim Robbins, is het duidelijk dat het netwerk heeft geland aanzienlijk op het idee van sterrenkracht om het door de zomer te krijgen. En terwijl True Detective de aantrekkingskracht heeft van een bloemlezing en een zeer populair eerste seizoen om op terug te vallen, worden de andere twee komedies schijnbaar overgelaten om voor zichzelf te zorgen.
Om dit tegen te gaan, neemt Ballers de route "Als je Entourage leuk vindt, vind je ons leuk", neemt The Brink van schrijvers Kim en Roberto Benabib een veel teleurstellender "we hopen dat je Dr. Strangelove niet meer herinnert, omdat we volledig geleend alles van het "aanpak. Fans van het zwart-witte meesterwerk van Stanley Kubrick zullen onmiddellijk de overeenkomsten zien tussen de komedie van 1964 en deze verrassend onelegante en onprettige politieke satire.
De meest in het oog springende overeenkomsten liggen in de verhaallijnstructuur met meerdere karakters, die is gecentreerd aan het schijnbare einde van de wereld. Jack Black voert één thread aan als Alex Talbot, een diplomaat van laag niveau toegewezen aan Pakistan en zijn ambassadegids Rafiq Massoud, gespeeld door Aasif Mandvi. Nadat Talbot Rafiq krachtig naar de markt heeft gedreven, zodat hij wat wiet kan scoren, bevinden de twee zich midden in een militaire staatsgreep, waarbij een geestelijk instabiele voormalige Amerikaanse activa de controle over de regering en haar nucleaire wapens in handen nemen.
Als de serie gewoon Black en Mandvi was geweest die rond Pakistan raasden, terwijl het land zich midden in een grote politieke omwenteling bevond, had The Brink misschien overtuigend een mild humoristische parodie van Showtime's Homeland gehaald, zolang het doel was om komedie te maken met alle de behendigheid en het voordeel van de Scary Movie-franchise. In plaats daarvan zijn er twee andere prominente threads die het hoofdverhaal vormen, en helaas biedt geen van beide meer gelach dan de andere.
In Washington richt de serie zich op Walter Larson (Tim Robbins), de oversexe minister van Buitenlandse Zaken, die schijnbaar meer tijd doorbrengt met dure callgirls dan in vergaderingen met president Julian Navarro (Esai Morales). Hoewel Robbins zeker de komische karbonades en de satirische knowhow heeft om Larson meer te maken dan een grap met één noot, lijkt het script er niet in geïnteresseerd om de acteur zo'n kans te geven. In de pilot-aflevering besteedt Larson het grootste deel van zijn tijd aan het wankelen tussen ruzie met de oorlogszuchtige minister van Defensie Pierce Gray (Geoff Pierson) en het cajoleren van zijn assistent Kendra Peterson (Maribeth Monroe) om hem een beetje haar van de hond en wat afhalen te geven menu's.
Eindelijk is er de veel bredere komedie van twee drugverslaafde jachtpiloten Zeke "Z-Pak" Tilson (Pablo Schreiber) en Glenn Taylor (Eric Ladin). Zeke verkoopt medicijnen op recept aan vrijwel iedereen op zijn schip om zijn verlammende schulden te beheren. Hoewel het uit elkaar is, maakt dit zijn karakter duidelijker dan alle anderen. Zeke heeft een duidelijke behoefte en een manier om te krijgen wat hij wil, zijn betrokkenheid bij de voortdurende en snel escalerende wereldcrisis is het obstakel dat hem ervan weerhoudt zijn behoefte te krijgen. Nogmaals, het is allemaal behoorlijk plichtmatig spul dat alleen de mildste lach oplevert, maar de Schreiber en Ladin zorgen voor een belachelijk team dat misschien de onwaarschijnlijke komische redder van de serie is.
Hoewel het probleem er zeker een is van een gebrek aan stevige lach in het eerste half uur, is het ook een probleem van consistentie. De serie en de Benabibs lijken niet te weten of de personages van Black en Robbins geacht worden bekwaam te zijn in hun werk, of eenvoudige buffons die in een onhoudbare situatie zijn verstrikt. Black begint de aflevering waarin hij zijn wens aankondigt om iets meer te bereiken, om een verschil te maken in de wereld, maar aan het einde van de dingen, is hij meestal gereduceerd tot staren naar de zus van Mandvi en luisteren, terwijl Rafiq's familie hem ervan beschuldigt CIA te zijn.
Evenzo schommelt Larson tussen het zijn van een zoveelste cynische womanizer met een drankprobleem en een sluwe politicus. De beweging met de afhaalmenu's fungeert als een uiterlijke demonstratie van hoe afstandelijk het karakter van Robbins is, maar het werkt om de gerafelde zenuwen in de situatiekamer te kalmeren. En hoewel dat niveau van intelligentie het personage op de lange termijn zou dienen - vooral in termen van hem aantrekkelijker te maken - krijgt Robbins geen kans om hem te spelen als iets anders dan een raspende persoonlijkheid met een af en toe scherp inzicht in de geest (en magen) van zijn mede-politici.
Alle inconsistenties en het gebrek aan oprechte lach opzij, komt The Brink uiteindelijk neer op een enkele vraag: wat is precies het doel van de serie? De manier waarop de humor is opgezet en opzettelijk puntig is gemaakt, maakt duidelijk dat het doel is om iets te lummelen, maar wat de show beoogt, blijft onduidelijk. De drie hoofddraden lijken de meest voor de hand liggende doelen van de weerhaken van de schrijvers, maar zelfs dan raakt de show te verstrikt in de jeugdige capriolen en gênant gedrag van zijn personages om daadwerkelijk een coherent commentaar te geven op zoiets als de nutteloosheid van oorlog, of de mislukkingen van de Amerikaanse diplomatie. Net als al het andere, van het schrijven tot de karakterisering, is de focus van de serie veel te willekeurig om iets zinvols te leveren - lacht of anderszins.
Er is een lach (nerveuze lach, maar toch lachend) in het besef dat we op een bepaald moment een haarbreedte zijn van totale nucleaire vernietiging, en de mensen die in de positie zijn geplaatst om te voorkomen dat dit gebeurt, kunnen grof incompetent zijn. Als je op zoek bent naar bewijs dat dit soort nare situaties grappig kunnen zijn, doe jezelf dan een plezier en kijk naar Dr. Strangelove, want die lach ontbreekt hier meestal.
-
The Brink gaat aanstaande zondag verder met 'Half-Cocked' @ 10: 30pm op HBO.
