Screen Rant's Vic Holtreman beoordelingen Hangover II
Ah, komische vervolgjes … na een zeer succesvolle en grappige eerste film, is de vraag of The Hangover Part II net zo grappig is als het origineel (waaraan we 4 van de 5 sterren hebben gegeven). Ik ga gewoon over tot de achtervolging en antwoord dat: Nee, dat is het niet, en dat is jammer, want ik keek er naar uit.
De originele film had een interessant uitgangspunt en een cast die een grappige combinatie van persoonlijkheden maakte. We hadden Bradley Cooper als Phil - bedrieglijk knap, maar met een slechte mond, zelfbewust en eigenlijk een eikel van een kerel; Ed Helms als Stu - niet zo knap en meer een "gewone kerel" die waarschijnlijk met Phil rondhing omdat hij een "leuke kerel" is; en Alan, gespeeld door Zack Galifianakis - het ernstig sociaal gehandicapte en blijkbaar meer dan licht mentaal gehandicapte lid van de groep.
De plot hier is vrijwel identiek aan die van de eerste film: een vrijgezellenfeest eindigt vreselijk mis wanneer onze band met vrienden door een van hen wordt gedrogeerd. Ik heb de film eigenlijk toegeschreven toen hij vanaf het begin een schot van Phil aan de telefoon afleverde met zijn vrouw die zei: "het gebeurde weer". Geweldig, laten we niet dansen rond het probleem - noem het maar wat het is: een duplicaat van de eerste film die zich net op een andere locatie afspeelt.
Deze keer in plaats van Las Vegas, zijn ze in Thailand - Stu trouwt met een jonge Thaise vrouw die belachelijk te mooi voor hem is. Haar vader is niet verlegen om zijn minachting en afkeer voor Stu te tonen, een situatie die aan het einde van de film op een zeer slechte manier is opgelost. De verloofde (Jamie Chung) heeft een jongere broer genaamd Teddy (Mason Lee), die een stereotype Aziatische wonderkind is: hij is op 16-jarige leeftijd op weg naar Stanford voor een medische graad, en is een virtuoze cellist. Alan houdt niet van Teddy, omdat Stu wil dat hij deel uitmaakt van hun groep, omdat hij, weet je, de broer van zijn verloofde en zo.
Deze afkeer is de katalysator voor wat een paar biertjes moest zijn een paar nachten voor de bruiloft veranderde in 24 uur geheugenverlies en chaos. In de eerste film was het de broer van Alan die vermist werd en de bron van hun hectische zoektocht - dit keer is het Teddy. Onderweg komen ze Russische gangsters tegen, Paul Giamatti (altijd een plezier om op het scherm te zien) als een andere slechterik, transseksuele go-go dansers, en Ken Jeong als Mr. Chow, de heliumstemmen gangster uit de eerste film.
Terwijl ik in de eerste film dacht dat Galifianakis de film had gestolen, was zijn personage hier vooral irritant - hoewel hij geen idee had en in de eerste film duister was, had hij een vertederende eigenschap over hem. Hier, om een of andere reden, schreven ze hem als een volledig irritante eikel, en het deed nogal afbreuk aan het personage. De theatertheorie van Ed Helms leek alsof ze bedoeld waren om Stu het personage "de film stelen" te maken, maar het was zo overdreven dat het eigenlijk een beetje "zelfbewust" aanvoelde - alsof hij schreeuwde "kijk me aan, niet?" t dit EXTREME !?"
Terwijl Todd Phillips beide films regisseerde, werd het vervolg niet geschreven door dezelfde mensen die de eerste schreven. De originele film was behoorlijk grof in zijn humor, met enkele onverwachte en extreme stukjes, en het lijkt alsof ze in deze film het gevoel hadden dat ze de grenzen nog verder moesten verleggen. Alleen maakte het de film niet leuker, het maakte het alleen maar gekker. En terwijl in concept, het einde waar Stu uiteindelijk opkomt tegen de vader van zijn verloofde, is logisch en logisch, de bijzonderheden van hoe ze dit deden en wat Stu's toespraak met zich meebracht was belachelijk.
Was er gelachen? Natuurlijk, maar tenzij je denkt dat penissen echt LOL grappig zijn, zul je niet zo heel veel lachen. Aan de andere kant, een paar biertjes voordat dit wordt gezien, kan het grappiger maken.
Hier is een trailer voor The Hangover Part II:
-
[Poll]
