De zorgen dat de reis van David Lynch en Mark Frost terug naar het noordwesten van de Stille Oceaan en de titulaire stad Twin Peaks een herhaling van de originele serie zouden zijn, of een opeenvolging van nostalgische terugbelacties werden grotendeels gelegd om te rusten tijdens de twee uur durende première van afgelopen week. De lange, indringende en misschien zelfs zelfgenoegzame afleveringen waren grotendeels verstoken van de schilderachtige capriolen van de stad die, oppervlakkig hoe dan ook, de tijd schijnbaar vergat. Er waren geen taart, Double R Diner of de zadelschoenen van Audrey Horne. Grotendeels afwezig waren ook de eigenzinnige gevoeligheden van het eerste seizoen van de serie, en in plaats daarvan was in plaats daarvan een ondoorzichtig gevoel van voorgevoel.
In de eerste twee uur heeft Lynch het publiek opnieuw geïntroduceerd in de wereld van Twin Peaks zonder daar veel tijd door te brengen. In plaats daarvan koos hij ervoor om een high-definition luchtfoto van de skyline van Manhattan om te zetten in iets vreselijks, en een zolderruimte te bezetten met een lege glazen doos die eerst werd gevuld met een monster gemaakt van rook en licht, en vervolgens de echte Dale Cooper, op weg naar de Black Lodge na 25 jaar daar te hebben doorgebracht, zoals Laura Palmer beloofde in de toen verwarrende (en nu vreemd rijke) finale van de serie. Met andere woorden, Lynch en Frost waren niet al te geïnteresseerd in het opnieuw verbinden met vroegere glorie of om te spelen met de suggestieve aard van nostalgie. Deze heropleving van Twin Peaks mist echter niet de krachtige sleep van sentimentaliteit. Het is er op de manier waarop alle personages ouder zijn geworden. Kijk maar eens naar Andy 's middags levende buik, Hawk's briljant witte haar, of hoe de serie de tand des tijds prijst in aanwezigheid van acteurs die erin slaagden deel uit te maken van de serie voordat ze stierven.
Maar in die eerste twee uur, zoals het verhaal - wat er op dit moment toch van is - neemt Twin Peaks zijn publiek mee naar een ander moordmysterie in een klein stadje, het eerder genoemde horror-experiment dat wordt ondernomen in New York en een set in Las Vegas
iets. Met andere woorden, de show heeft net zoveel buiten de grenzen van Twin Peaks gewaagd als de regels voor het vertellen van televisiebeelden heeft, en de makers willen duidelijk nog verder gaan en de sfeer van de originele serie schuwen voor iets dat veel meer inhoudt stem af met Lynch's hedendaagse gevoeligheden bij het maken van films.
Voordat delen 3 en 4 van start gaan, is er een gevoel dat deze pieken een aanzienlijke verschuiving hebben ondergaan. Dat de duisternis van de Black Lodge die een kwart eeuw geleden werd losgelaten alles eromheen heeft besmet, en hoewel Dark Dale's tijd in de realiteit van de show bijna een einde nadert, is er geen vergelijkbare gemakkelijke oplossing voor de nu permanent verstoorde en onevenwichtige aard van de wereld. Dat geeft waarschijnlijk meer uitleg aan de eerste paar uur van Twin Peaks seizoen 3 dan het weliswaar dunne verhaal waarschijnlijk kan volhouden, maar het leidt tot een discussie over wat het meest opvallend is aan de nieuwe serie: de manier waarop het zichzelf presenteert als verontrustende horror die meer in overeenstemming met de donkere toon van Fire Walk With Me dan de jazz-gevulde onconventionaliteit van de originele serie - althans aanvankelijk.
Een dergelijke verschuiving is bijna overal aanwezig in de eerste twee uur, waardoor de invasief enge atmosfeer zich materialiseert zoals de verschijning in de glazen doos. Na het indringende karakter van de première, begint 'Deel 3' echter nog verder weg te schuiven van de typische regels van het vertellen van verhalen in een veel meer experimentele modus waarin Lynch boeiende sequenties maakt die niettemin sommige kijkers gek maken door de kale gezichten weigering om uitleg te geven of helderheid te omarmen. De onregelmatige structuur van de eerste paar afleveringen leent verder aan het magnetisme van zowel series als filmmaker, en toch vereist de manier waarop het zich ontvouwt nog steeds aanzienlijke investeringen namens de kijker als Lynch voluit gaat.
De lange vreemde reis van Dale Cooper begon vorige week en het is geen verrassing dat de omstandigheden van zijn reis weg van de Black Lodge even ongebruikelijk zouden zijn. In Deel 3 implementeert Lynch verschillende lange, bijna stille sequenties waarin Cooper merkt dat hij door de ruimte valt voordat hij (?) Door twee vrouwen wordt geholpen, omdat een onheilspellend dreunend scherm het weinige begrijpelijke gesprek dreigt te ontsporen. De scène zelf is al zenuwslopend, wat bijdraagt aan de bezorgdheid over de fysieke toestand van Cooper en zijn gemoedstoestand, maar Lynch vergroot de buitenwereld van de ontmoeting via een stotterende techniek die het uiterlijk van het beeld en zijn bewegingen verandert, waardoor de kijker hyperbewust dat wat ze kijken gemanipuleerd is en blijft.
Dat stilzwijgende besef van Lynch als een ongeziene architect van de wereld van Twin Peaks blijft doorgaan, zoals duidelijk wordt gemaakt Cooper's exodus uit de Black Lodge is gebonden aan een reeks regels. Die regels betekenen dat Cooper voor vertrek uit Dark Dale moet terugkeren, iets wat hij niet al te graag doet. Hoewel Dark Dale niet zo goed eerlijk is - dat is zeker een heleboel gele en zwarte goo die uit hem komt - wat overblijft van blijft in de realiteit waar Cooper probeert terug te komen. Dat betekent dat een onwetende derde dubbelganger terug moet worden getrokken naar de Black Lodge. De gedoemde Dougie geniet van een beetje tijd met een werkend meisje wanneer de roep van de Red Lodge van de Black Lodge hem laat ontbijten op de vloer voordat hij het bestaansgebied volledig verlaat.
Wat er in de Rode Kamer gebeurt, is verleidelijk vol hints dat er iets groters aan de hand is. Dougie krijgt te horen dat hij voor een doel is geproduceerd voordat hij verandert in een Ray Harryhausen-achtige zwarte massa en vervolgens wordt gereduceerd tot een gouden bal. In de nasleep van het overlijden van Dougie, blijft de camera van Lynch plagend hangen in een vertrouwde kring die kijkers van Fire Walk With Me zullen herkennen, opnieuw hintend op een groter verhaal tijdens het spelen. Het effect van 'Deel 3' is dus niet alleen om Cooper terug in de echte wereld te krijgen, maar om de abstractie verder te vestigen die Twin Peaks is. Het uur reduceert Cooper tot een bijna lege staat, die alleen de eenvoudigste zinnen kan herhalen die op hem zijn gericht. Het is niet al te veel om te denken dat het publiek iets soortgelijks ervaart.
'Deel 4' neemt een omweg van de abstractie van Coopers terugkeer om de lege plekken van het reilen en zeilen in Twin Peaks in te vullen door te sturen naar komische absurditeit. Het is de eerste keer dat het gevoel voor humor en het hart van de serie echt wordt getoond in de revival, vooral gekenmerkt door Cooper's voortdurende verwarring en zijn Lynch-achtige ondoordringbaarheid als het gaat om het beantwoorden van vragen. Meestal geeft het uur echter een verrassende focus aan het nog steeds ongrijpbare verhaal terwijl het ook een indrukwekkend aantal van de naar verluidt zeer lange lijst van gaststerren aanvinkt. 'Deel 4' verwelkomt alleen, Robert Forster, Naomi Watts, David Duchovny (die terugkeert als Denise), Brett Gelman, Ethan Suplee, en, in wat misschien een serie hoogwatermerk is in termen van zijn vermogen om te veranderen in regelrechte komedie, Michael Cera als Wally, de zoon van Andy en Lucy.
'Deel 4' bungelt een aantal verleidelijke threads met hints van David Bowie's agent Phillip Jeffries en Blue Rose, evenals een conflict tussen Cooper en Dark Dale dat interessante resultaten kan opleveren. Al met al is Twin Peaks slechts vier afleveringen van dit nieuwe seizoen, en hoewel het tientallen jaren verwijderd is van de oorspronkelijke uitzending op televisie, lijkt het erop dat de serie met de tijd alleen maar beter is geworden.
Twin Peaks gaat aanstaande zondag @ 21.00 uur door op Showtime.
Foto's: Patrick Wymore / SHOWTIME
