Reusachtige monsters zijn tegenwoordig overal op filmschermen dankzij hitfilms als Pacific Rim, Jurassic World, Kong: Skull Island en meer. Sommige van deze films hebben hun spannende monsterscènes bereikt door realisme volledig in de wind te gooien, terwijl anderen hebben geprobeerd op zijn minst enigszins vast te houden aan biologische feiten bij het weergeven van hun wezens.
Van een monster als Godzilla wordt niet verwacht dat hij zelfs in de buurt komt van wat er in de natuur bestaat, omdat Godzilla een volledig fictief personage is, maar hoe zit het met de dinosauriërs en dinosaurusachtige wezens in films zoals Jurassic Park en Kong: Skull Island? Hoewel dinosaurussen duidelijk niet meer bestaan, zwierven ze ooit echt over de aarde om te eten en gegeten te worden, en wetenschappers hebben eigenlijk een aantal theorieën over hoe hun vocalisaties hadden geklonken.
In de bovenstaande video van The Verge geven dinosaurusexperts hun inzicht in wat voor soort geluiden echte dino's zouden hebben gemaakt als ze in hun junglehabitats rondrennen. Er wordt al snel op gewezen dat, in tegenstelling tot de mens-kauwende dinosaurussen uit Jurassic Park, echte roofzuchtige dino's zich niet zouden opvallen door te brullen terwijl ze hun prooi achtervolgen. Met die disclaimer uit de weg, vertellen wetenschappers ons dat, aangezien moderne grote vogels en krokodillen verwant zijn aan dino's, hun lage, rommelende geluiden waarschijnlijk min of meer zijn hoe dinosauriërs klonken. Dus als je een dinosaurus wilt horen, word dan gewoon een struisvogel boos.
Dingen worden een beetje interessanter en raar wanneer we de dinosaurus met een eendensnavel overwegen, een vreemde Dino-vorm met een enorme holle kuif op zijn kop waarvan wetenschappers denken dat deze geluiden produceerde wanneer het dier ademde. Volgens deskundigen maakten deze dinosaurussen waarschijnlijk laag zoemend geluid, niet in tegenstelling tot het geluid van een didgeridoo. Interessant is dat men denkt dat al deze echte dinosaurussen geluiden van de lage toonhoogte hebben voortgebracht, terwijl filmdinos de neiging hebben om meer doordringende, hoge toon te schreeuwen. Filmmakers lijken om welke reden dan ook te denken dat hoge, schelle geluiden effectiever zijn dan lage, dreunende gerommel.
Bij het produceren van een film zal de filmmaker zich natuurlijk meer zorgen maken over het creëren van een spannende actiescène dan zich strikt houden aan wat wetenschappelijk geloofwaardig is. Met de monsters in een film als Kong: Skull Island is de realiteit geen probleem, omdat we te maken hebben met wezens die, hoewel ze misschien enigszins zijn gemodelleerd naar echte wezens, volledig overdreven zijn in termen van hun proporties en gedrag.
Een film als Jurassic Park heeft misschien meer verantwoordelijkheid om de fysieke kenmerken van dinosaurussen goed te krijgen, omdat de wezens ooit echt bestonden (Jurassic World kan tenminste ontsnappen door de maas in het gat van genetisch veranderde extra grote dinosaurussen). Maar als het gaat om geluiden, omdat niemand ooit een dinosaurus heeft gehoord, hangt het allemaal een beetje in de lucht. In The Lost World: Jurassic Park bijvoorbeeld, werden de geluiden van koeien gebruikt bij het creëren van dinosaurusgeluiden. Wat betreft de vraag of een persoon daadwerkelijk velociraptoren zou kunnen trainen - die moet op een ander moment worden aangepakt.
