10 films geruïneerd door droomreeksen

Dromen bieden ons een toegangspoort tot ons onderbewustzijn en onthullen ideeën of gevoelens die we diep van binnen hebben begraven. Cinema heeft altijd gebruik gemaakt van het mysterie rond dromen en nachtmerries, en droomsequenties zijn al tientallen jaren een nietje in films. Ze worden vaak gebruikt om ons een kijkje te geven in de innerlijke werking van de geest van een personage en hun angsten, passies en obsessies te onthullen.

Soms werken deze reeksen, en andere keren niet zo veel.

Vaak worden in films dromen gebruikt om een ​​publiek alleen maar te shockeren en te verbazen door ons de fantastische, maar met weinig uitbetaling te laten zien. Soms worden ze gebruikt om doelloos de plot te bevorderen of gewoon een schokgop onze kant op te gooien. Dromenreeksen kunnen vaak averechts werken, waardoor een film meer lui lijkt dan creatief. Dromen zijn een lastig onderwerp wanneer ze in de film worden gebruikt, en deze volgende vermeldingen hadden de sluimerknop op dit potentieel nachtmerrieachtige concept moeten gebruiken.

Hier zijn 10 films die zijn geruïneerd door droomreeksen.

10 Apollo 13

Apollo 13 is het waargebeurde verhaal van drie dappere astronauten die vechten om veilig terug te keren naar de aarde nadat hun ruimteschip enorme schade heeft opgelopen. Geregisseerd door Ron Howard, de film is grotendeels een succes dankzij de aandacht voor detail en het ongelooflijke acteerwerk van de drie hoofdrollen van de drie films - Tom Hanks, Kevin Bacon en Bill Paxton. Hoewel Apollo 13 een meeslepend verhaal en een goede film in het algemeen is, is het niet zonder zijn deel van de hik.

Een van deze hobbels op de weg is een clichématige droomsequentie van astronaut Jim Lovell, gespeeld door Hanks. Het is duidelijk dat Lovell op psychologisch niveau bang is voor de vele gevaren van de naderende missie. Terwijl hij op een nacht voor het opstijgen in bed ligt, heeft Lovell een intense nachtmerrie waarbij er iets vreselijk misgaat op Apollo, en hij wordt vervolgens in de ruimte gezogen als het ruimteschip uit elkaar valt. Hoewel visueel verbluffend en intimiderend, doet de droom niets anders dan het publiek schokken voor de nominale waarde en om de komende evenementen te voorspellen waarvan we al wisten dat ze zouden komen.

9 Avengers: Age of Ultron

Hoe hard Joss Whedon ook probeerde, Age of Ultron kon de eerste enorm succesvolle Avengers-film niet meten. Maar uiteindelijk kun je hem echt niet kwalijk nemen; Ultron had de enorme taak om een ​​verbijsterende reeks subplots en personages op te nemen die elke normale regisseur zou doen knikken onder de druk. Dankzij Whedon weten alle subplots hun weg te vinden, hoewel ze niet de meest vloeiende overgangen hebben.

Wanneer Scarlett Witch het Marvel-team in een hypnotische betovering plaatst, heeft elk lid zijn eigen hallucinogene droom / flashback. Voor Captain America is hij teruggebracht naar de jaren 1940 naar een sociale bal met een aantal ernstig slechte vibes. Voor Black Widow wordt ze teruggegooid in de hyperintensieve huurmoordenaarsschool die haar hielp haar vaardigheden aan te scherpen, maar haar ook zwaar getraumatiseerd achterliet.

Niets tegen Whedon of de Avengers, we houden van die jongens, maar droomflashbacks zijn vaak enkele van de meest luie manieren om iets aan het publiek te communiceren. In plaats van deze nuances door karakter te onthullen, zoals Black Widow die lijdt aan een traumatiserende jeugd, gaat de film de gemakkelijke route door ons deze scènes gewoon uit de eerste hand te laten zien. De reeks voelt zoveel onsamenhangend aan als het op het scherm verschijnt, en de kers op de taart is de Thor: Ragnarok-tie-in (die Whedon blijkbaar wilde weglaten) die overal publiek hun hoofd krabde en ging, "huh?"

8 Shutter Island

Een film die zoveel wendingen heeft dat hij de hele filmografie van M. Night Shyamalan evenaart, Shutter Island is een film die zoveel verschillende paden naar het publiek gooit dat we misschien de weg kwijt raken. Het einde van de draai is inderdaad verrassend en opwindend, maar de weg om er te komen bestaat uit één apparaat om ons na het volgende van de geur te gooien. Op een gegeven moment begint het allemaal een beetje onbelangrijk te voelen wanneer de held van het verhaal, Teddy, steeds terugkerende flashbacks heeft die niet helemaal kloppen tot de laatste act.

Gedurende de film blijven droomsequenties die plaag opduiken en verwarren Teddy van Leo DiCaprio vaak. Hij kan deze bepaalde herinneringen, die vaak water bevatten, en een mysterieuze vrouw die in as verandert, niet meer herinneren. Pas op het einde beseffen we dat de vrouw de vrouw van Teddy was, die hij neerschoot en doodde nadat ze zich realiseerde dat ze hun kinderen had verdronken. Terwijl de flashbacks aangrijpend worden, zijn ze een beetje een rode haring voor wat er echt aan de hand was met Teddy's wanen. De dromen worden meer een afwerper dan een add-on, en terwijl het einde van de film werkt, maakt Scorsese de reis daar een beetje schokkend.

7 Zwaartekracht

Een van de meest visueel indrukwekkende films die de afgelopen jaren zijn uitgebracht, Alfonso Cuarón's Gravity is een meeslepend stuk cinema dat ironisch genoeg wordt verzwaard door een nep-droomsequentie. Het personage Ryan Stone van Sandra Bullock gaat door de hel wanneer haar ruimteschip wordt vernietigd in een meteorenregen. Haar hele bemanning, inclusief Matt Kowalski (George Clooney), is volledig verloren. Ryan staat er alleen voor terwijl ze worstelt om een ​​weg terug naar de aarde te vinden.

Wanneer ze eindelijk bij een backup-ruimtestation komt, gebeurt het onmogelijke. Kowalski komt door de voordeur zwaaien nadat hij urenlang op drift in de ruimte is verloren. Hij klimt aan boord, maakt een paar wisecracks en laat Ryan zien waar alle wodka op het schip verborgen is.

Helaas is de teruggekeerde Clooney een charade en wordt Ryan wakker om te beseffen dat het hele ding een droom was geweest. Hoewel de scène hier een doel heeft, dat het onderbewustzijn van Ryan vertegenwoordigt om niet op te geven, komt het nog steeds over als een totaal nep moment om het publiek te shockeren.

6 Evenementhorizon

Het horrorgenre is de thuisbasis van vele vermoeide clichés, waaronder de idiote besluitvormers, de mobiele telefoons die altijd doodgaan, auto's die nooit starten wanneer ze moeten en politie die nooit iemand gelooft die zegt dat er een moordenaar vrij is. Een van de meest vermoeide tropen die vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt, is het veel te veel gebruikte 'nooit echt gebeurd einde'. Dit is een laatste schrik in een horrorfilm die bedoeld is om het publiek een laatste schok te geven voordat die credits beginnen te rollen, meestal via een droomsequentie die eerst als realiteit wordt beschouwd, maar vervolgens onthuld als niets anders dan een illusie voor de kijker.

Soms kunnen deze griezelige droomsequenties effectief worden gebruikt, zoals in de originele Carrie, maar vaker laat het dubbele blind einde het publiek alleen maar bedrogen voelen. Aan het einde van de enge ruimte horror film Event Horizon, is er nog maar één overlevende over in de hele bemanning na een gevecht met een kwaadaardig ruimteschip uit een andere dimensie. Ontwaakt uit hyperslapen door een reddingspartij, denkt de held dat ze veilig is, dat wil zeggen totdat het lid van het reddingsteam zijn masker afdoet en zichzelf openbaart als de gemene slechterik die de hele missie heeft gesaboteerd. Natuurlijk is dit allemaal een droom, en de overlevende wordt gillend en in shock wakker van het echte reddingsfeest. Het is een einde waar we met onze ogen naar moeten rollen om het een miljoen lichtjaren ver te zien komen.

5 Man of Steel

Droomreeksen worden vaak bekritiseerd door scenaristen als een van de meest luie dingen die een scenario kan gebruiken om het verhaal te bevorderen. In plaats van stapsgewijs te worden gepresenteerd wat er gebeurt in het geweten van ons personage, is het veel interessanter (en origineel) om dat personage door een soort overgang te zien gaan, zodat we de stukken zelf kunnen samenstellen.

Karaktervertelling door subtiliteit is een uitdaging, maar het loont op de lange termijn. Helaas is het niet een specifieke kracht van regisseur Zack Snyder die de meeste personages van zijn films presenteert door middel van zwart-wit afbeeldingen van emotie die met de lepel aan het publiek worden gevoed. In zijn opknapbeurt van Superman in 2013 bevindt de laatste zoon van Krypton zich voor het eerst op een Kryptoniaans ruimteschip en begint te hallucineren vanwege de atmosferische veranderingen.

Tijdens zijn droom, of hallucinogene opeenvolging, wordt Clark Kent geschokt om honderden schedels te zien die hem omringen terwijl Zod zijn masterplan opstelt - zoals superschurken dat maar al te vaak doen. Het moment is bedoeld om te symboliseren dat Clark de wereld op zijn schouders heeft, maar meer gedwongen dan echt overkomt. Hoewel de esthetiek van de scène zeker in het oog springt, dient het toch niet om het personage vooruit te helpen, wat enigszins teleurstellend is in een film die zoveel visueel potentieel had voor een droomreeks.

4 Vanillehemel

Vanilla Sky is een van die films waarin je je hoofd krabt wanneer de credits beginnen te rollen. Het stuk van Cameron Crowe is een film die je 2 of 3 keer moet bekijken voordat je het materiaal volledig opneemt, en zelfs dan kun je nog steeds verward achterblijven. Tom Cruise speelt zelfgenoegzame uitgever James Aames, die betrokken is bij een vreselijk auto-ongeluk met zijn boze minnaar, gespeeld door Cameron Diaz.

Wanneer Aames komt, wordt hij vreselijk misvormd door het wrak en als een coping-apparaat heeft hij dromen in zijn geest geïmplanteerd. Naarmate het verhaal vordert, kan hij niet onderscheiden van wat echt is en wat een droom is. Het einde laat de meeste van deze vragen voor interpretatie over, terwijl Aames van een wolkenkrabber springt - alleen om wakker te worden.

Sommigen geloven dat James de hele film droomde en zijn sprong aan het eind is een soort wake-up call. Anderen geloven dat hij zijn lichaam heeft bevroren na het ongeluk, en alle gebeurtenissen daarna vinden gewoon plaats in zijn hoofd. Hoe het ook zij, de film van Cameron Crowe is visueel oogverblindend maar behoorlijk duizelig, deels vanwege de heerlijke thema's van dromen en realiteit. Terwijl een reis in het onderbewustzijn een geweldig filmidee kan zijn, eindigt Vanilla Sky als een film met meer stijl dan inhoud.

3 Batman v Superman

Hoewel het zijn momenten heeft (en het is zeker niet zo slecht en critici maken het waar) Batman v Superman is verre van een perfecte film. Het komt tot uiting in een overvloed aan ideeën die leiden tot een nogal rommelige productie. Veel scènes in de film voelen nogal gehaast en overweldigend schokkend, maar niets meer dan de uit het linker veld "Knightmare-reeks" waarin Bruce Wayne een glimp opvangt van een post-apocalyptische aarde.

In de droom die blijkbaar geen droom is, loopt Bruce (uitgedost in half Dark Knight en half Mad Max-uitrusting) tussen een woestenij in de woestijn die (schijnbaar) ooit Metropolis was. De stad ligt in puin en enorme angstaanjagende insecten wezens zwerven door het land. Terwijl Batman goed vecht, wordt hij uiteindelijk gevangen genomen door een groep mensen en naar hun leider gebracht, die een erg geïrriteerde Superman blijkt te zijn. In een duistere wending van gebeurtenissen, ontmaskert de Man of Steel de Caped Crusader, verdampt hij zijn metgezellen en vermoordt hij zijn toekomstige Justice League-teamgenoot in koelen bloede.

Op dit punt wordt Bruce wakker, alleen om een ​​mysterieus wormgat voor hem te zien met een schaduwfiguur in het rood gekleed, die hem waarschuwt voor deze vreselijke toekomst. Net zo snel snauwt Bruce naar nog een keer, alleen om het wormgat te vinden weg (maar papieren om hem heen vliegen rond, wat aangeeft dat tenminste het laatste deel echt was). Onnodig te zeggen dat deze nachtmerrie behoorlijk wat kijkers in de war bracht, die totaal niet zeker wisten wat ze ervan moesten maken. Hoewel het duidelijk is voor fans om te zien dat de Flash een hand speelde in deze blik in de toekomst, bleven de meeste doelgroepen verbijsterd achter waarom deze scène werd toegevoegd - en wat het betekende.

2 The Twilight Saga: Breaking Dawn Part 2

Inmiddels weten de meeste filmmakers beter dan het publiek te veranderen met een volledig vervalst einde. Nou, alle filmmakers naast Bill Condon, dat wil zeggen, de regisseur van 2012 Breaking Dawn Deel 2. Voor de laatste aflevering in de populaire jonge volwassen Twilight-franchise waren fans allemaal voorbereid op een epische confrontatie tussen de twee tegenovergestelde kanten van de serie. Wat ze helaas kregen was een beetje een teleurstelling. De film bevat een gevecht vol actie, maar de hele vechtpartij is allemaal één lange droomreeks.

Er is geen eenvoudiger manier om de impact van een scène te verkleinen dan de kijker te laten zien dat het allemaal gewoon een droom was. Het eindgevecht is eigenlijk vrij grandioos in zijn reikwijdte, maar het eindresultaat is eigenlijk een complete afzetterij. De bevredigende conclusie die had kunnen worden is volledig weggevaagd, waardoor alleen een blah-einde overblijft dat even leeg is als het niet vervult. Na 5 twijfelachtige films eindigt de Twilight-saga op een ongelooflijk saaie noot in plaats van een epische noot, waardoor de hele saga aanvoelt als een lange slechte droom (al was het maar).

1 Star Wars Aflevering III

Er is niets meer teleurgesteld dan naar de film gaan, en vinden dat het einde is gebaseerd op een of ander triviaal stuk van expositie. Het levert een zwakke uitbetaling op waardoor de kijker zich bedrogen voelt wanneer de aftiteling eindelijk begint te rollen, en we vragen ons af waarom we de afgelopen twee uur gewoon hebben gezeten voor zo'n pathetische beloning. Dit is nooit duidelijker dan in de derde aflevering van de Star Wars-prequels, waarin Anakin Skywalker zijn langverwachte overgang naar de donkere kant maakt. Jarenlang hadden fans zich afgevraagd wat de eens nobele Jedi uiteindelijk over de rand duwde in het rijk van puur kwaad, en we komen er eindelijk achter dat het kwam door een eenvoudige nachtmerrie.

Het grootste karakterfout van Anakin is dat hij te gehecht raakt aan degenen van wie hij houdt, wat hem op de weg van woede en lijden leidt. Op een nacht droomt de jonge Jedi van zijn vrouw Padme die in het kraambed sterft, een lot dat hij vastbesloten is te voorkomen. Het zet een reeks gebeurtenissen in gang die uiteindelijk leiden tot de oprichting van Darth Vader en alles wat erbij hoort.

Hoewel het idee hier veelbelovend is (wie houdt er niet van om een ​​man langzaam in waanzin te zien afdalen?), Wordt het nogal slordig uitgevoerd. De motivatie van Anakin hier is zwak en hij bezwijkt voor de wensen van zijn nieuwe meester op basis van een pipedream dat hij hem zal laten zien hoe Padme te redden. Het is zo overtuigend dat het absurd is. Het is ook een beetje een teleurstelling om te zien dat de mysterieuze oorsprong van Vader uiteindelijk begon met een slechte nachtrust.

---

Hebben we je favoriete serie van slechte dromen gemist? Laat het ons weten in de comments.