[Dit is een recensie van Game of Thrones seizoen 4, aflevering 8. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
'De rode adder van Dorne, je krijgt zo'n naam niet tenzij je dodelijk bent, toch?'
Tyrion stelt Jaime, die weliswaar zichzelf dienende vraag, als de twee wachten op het proces door een gevecht dat zijn schuld of onschuld zal beslissen in de ogen van de goden. En het is een goede vraag; een die suggereert dat de waarde van de kampioen van Tyrion bijna geheel in zijn titel zou kunnen worden vermeld. Als zodanig duidt de titel van de aflevering, 'The Mountain and the Viper', op een vergelijkbare beoordeling in termen van wat zich zou kunnen ontvouwen tijdens het laatste uur van Game of Thrones.
En toch begint de langverwachte strijd tussen Oberyn en de Berg pas in de laatste vijf minuten. Tyrion en Jaime's pre-trial door gevechtsgesprek duikt op in de laatste tien minuten van een aflevering die daadwerkelijk is genoemd naar het conflict dat zich gaat ontvouwen. Zeker, de schrijvers van de aflevering David Benioff en DB Weiss wisten dat het publiek na een week vrij zou schreeuwen om te zien hoe Oberyn zijn belofte als kampioen van Tyrion zou waarmaken en zijn wraak op de berg zou eisen voor de verkrachting en moord op zijn zus en de dood van haar kinderen. En door de aflevering te noemen zoals ze deden, hebben Weiss en Benioff misschien een hoofdstuk gesuggereerd dat meer vastberaden was gewijd aan de opbouw en daadwerkelijke strijd tussen de gelijknamige personages van de berg en de adder.
Maar nogmaals, dit is Game of Thrones, een serie die bijna pervers geniet van het gebruik van gemeenschappelijke fantasiethema's en verwachtingen en deze tot aan hun gebruikelijke keerpunt berijdt, voordat ze binnenstebuiten worden gekeerd (wat als je lid bent van House Bolton, kan vrij letterlijk worden genomen). In dit geval ondermijnt de aflevering verwachtingen evenzeer in structurele zin als in mythische of verhalenboek - iets wat de serie vanaf het begin met succes heeft gedaan. Niet alleen vindt de titulaire strijd plaats tot de laatste momenten van de aflevering, maar de ogenschijnlijke held - dat wil zeggen Oberyn - de man die vergelding zoekt tegen een verkrachter en een moordenaar (twee, als je de vermeende ordening van Tywin van dergelijke wreedheden meetelt) heeft overwinning en wraak vielen letterlijk onder zijn voeten vandaan, om vervolgens op een gruwelijke en naar verwachting bloederige manier te sterven.
De dood van Oberyn is brutaal en overdreven, bijna tot het punt dat hij bizar is - wat iets zegt in een show dat draken en castratie in bijna dezelfde adem kan noemen. Maar zoals het vanaf het begin heeft gedaan, verdient Game of Thrones zijn vermogen om volledig exploderend hoofdgebied te betreden door trouw te blijven aan de conventies van verwachting die het al heeft vastgesteld en het hele seizoen lang is blijven versterken. Daarom is de dood van Oberyn - en de daaropvolgende zin van Tyrion tot een soortgelijk lot - bedoeld om een punt te dienen dat degenen die zich wijden aan een eenduidige missie, taak of, de hemel verbieden, een concreet plan, vaak degenen zijn die lijden grootste, meest pijnlijke nederlaag (fysiek en emotioneel). En in dit geval is er niets ergers dan de overwinning van Oberyn van hem hebben weggerukt vanwege zijn niet aflatende vastberadenheid om wraak te zien worden uitgevoerd volgens zijn exacte specificaties.
In zekere zin grijpt Tyrion's eerste vraag en de uitkomst ervan terug op twee van de meest voorkomende en resonerende thema's in Game of Thrones: dat de waarde van een individu wordt gemeten in datgene wat niet van hem kan worden onttrokken, zoals titel, en dat zoeken elke gewenste uitkomst zal bijna altijd in een ramp eindigen. In sommige gevallen, zoals bijvoorbeeld van Daenerys, kan een persoon vele titels hebben en aankondigen dat ze allemaal wat dagen lijken te duren, maar ze vertellen haar verhaal, spreken met haar prestaties; de titels geven uitdrukking aan haar vermogen om het station dat ze momenteel bezit te behouden. Dan zijn er anderen die meer ter zake zijn; titels als Kingslayer en de eerder genoemde Red Viper of Dorne. Het doel van die titels is net zo scherp en scherp als de wapens die de titeldragers gebruikten om ze te verdienen.
En toch, zoals de aflevering aantoont, komt er verandering die het nut van dergelijke conventies bedreigt. De spelers op het bord zijn begonnen zich aan te passen. Roose betaalt Ramsay's prestaties terug door hem uit de klootzakcompetities te trekken om het Team Bolton-shirt te dragen. Ondertussen ontmoet Arya het nieuws van het overlijden van haar tante slechts drie dagen eerder met het soort gelach dat suggereert dat dit specifieke resultaat vrijwel een uitgemaakte zaak was. In de buurt neemt Sansa afstand van haar rol als de prototypische prinsesfiguur om een agentschap in haar eigen verhaal weer te geven - een waarin Littlefinger nu een hoofdrol speelt. Ten slotte, nadat zijn gratie onthult dat hij in dienst was geweest van degenen die het stuurden, wordt Ser Jorah uit Meereen geworpen, in plaats van geëxecuteerd door de vrouw die hij dient.
Op dit punt is het subversieve karakter van het verhaal het verwachte geworden. Maar zoals bij elk goed verhaal, beginnen de personages te zien dat in plaats van te blijven doen wat van hen wordt verwacht, of zoals anderen eerder hebben gedaan (en stierven tijdens het proberen), ze iets onverwachts zullen doen, dat, zoals Game of Thrones heeft bewezen, leidt vaak tot de meest interessante resultaten.
__________________________________________________
Game of Thrones gaat aanstaande zondag verder met 'The Watchers on the Wall' @ 21:00 op HBO. Bekijk hieronder een voorbeeld:
www.youtube.com/watch?v=kCpYMaBcdT0
