[Dit is een recensie van THE VOLLEDIGE Kaartenhuis seizoen 2. Er zullen SPOILERS zijn]
-
Als het eerste belangrijke salvo in de epische macht van Netflix in de arena van televisie-entertainment, maakte de thematische boog van House of Cards - dat wil zeggen de opkomst van Frank Underwood en zijn schijnbaar onaangename verlangen om de machthebbers boven hem te verplaatsen - het gemakkelijk om te zien waarom de streaming gigant zo gretig de door David Fincher geproduceerde bewerking van Beau Willimon uit de jaren 90 BBC-serie uit de klauwen van HBO en Showtime heeft gegrepen. Aspecten van een verhaal over de beklimming van een onwaarschijnlijk individu van louter een lanceerplatform voor de ontwikkelingen van anderen tot de meester van zijn eigen lot en tempo-setter voor de toekomst van een natie waren ongetwijfeld aantrekkelijk voor een bedrijf dat vrijwel exact wilde werken hetzelfde. En als je bedenkt hoe het seizoen eindigt, beginnen dergelijke vergelijkingen des te scherpzinniger te voelen.
Nu seizoen 2 de tijd heeft gehad om te zitten en te marineren in zijn eigen sappen, is er een vrij overtuigend argument te maken over de manier waarop seizoen 2 een verbetering was ten opzichte van seizoen 1. Hoewel er pluspunten zijn, blijft de serie problemen hebben en de tekortkomingen ervan, zoals het beëindigen van verhaallijnen voordat ze tot een bevredigende conclusie zijn gekomen, nieuwe personages introduceren zonder hun bestaan volledig te rechtvaardigen, anderen scheuren zonder veel redeneren te vertonen, en vervolgens bepaalde emotioneel getinte subplots bijna volledig uitvoeren via expositie.
Al met al was House of Cards seizoen 2 iets van een allegaartje; hier zijn enkele dingen waar het goed in was, en een paar dingen waar het seizoen mee worstelde:
-
Een werkelijke verandering van tempo
Er waren complete stukken van seizoen 1 die zeker op hun eigen manier leuk waren, maar die weinig te maken hadden met de algemene plot van het seizoen. Hetzelfde geldt voor delen van seizoen 2, omdat belangrijke plotpunten pas echt belangrijk werden in de laatste drie (of zo) afleveringen. Maar één ding dat zeker over seizoen 2 kan worden gezegd, is dat het tempo levendiger, energieker en veel intensiever was om het verhaal naar die laatste paar hoofdstukken te duwen. Afleveringen als de seizoenspremière, 'Hoofdstuk 14', vlogen absoluut voorbij, waardoor kijkers een noodzakelijke stimulans kregen om verder te gaan kijken.
Hierin zien we het voordeel van het complete afleveringsmodel van Netflix en het begrip van Beau Willimon van hoe dat model de manier beïnvloedt waarop hij schrijft. Als het publiek een week op 'Hoofdstuk 15' had moeten wachten - in plaats van 20 seconden - waren de gedachten over de première misschien radicaal anders. In plaats daarvan, wetende dat kijkers er gewoon door zouden ploegen, volgden Willimon en de regisseurs (voornamelijk geleid door James Foley) het voorbeeld, ploegen door afleveringen zoals Frank politieke tegenstanders en medeplichtigen doet. Met het extra voordeel van een paar (oppervlakkig) zwaardere onderwerpen zoals de handel met China en een binnenlandse energiecrisis, voelde het seizoen in het algemeen meer vlootvoetig dan zijn vorige run, waardoor het op zijn beurt weer leuker aanvoelde.
-
Frank's onbetwiste opstijging naar macht
Seizoen 1 van de serie vestigde Frank's onlesbare machtsdorst, maar er was nooit veel in de weg van een onderzoek naar de drijvende kracht achter dat verlangen, en, nog belangrijker, wat macht voor hem betekende. Al vroeg was er aanzienlijk bewijs dat suggereerde dat zijn lafhartige gebruik van invloed en autoriteit bedoeld was om hem te positioneren in de rol van poppenspeler, een bedrieglijke schemer die achter de schermen werkt om zijn doelen te bereiken door anderen te manipuleren om zijn biedingen te doen, om vermijd de controle van het publiek en vooral de pers.
Zodra hij echter een toneelstuk voor het vice-presidentschap maakte en vervolgens Zoe Barnes doodde, veranderde dat allemaal. Franks achterstand en vermogen om detectie te ontwijken, hielpen de relatie tussen hem en Zoe overtuigender te maken; zijn klim naar bekendheid was afhankelijk van haar en de hare was van hem. Bovendien hing de relatie zelf vooral af van de vraag waar ethiek en moraliteit worden ingehaald door ambitie - die ongeveer even diep nadenken over een van beide onderwerpen als House of Cards ooit op het scherm heeft gezet.
Het probleem met het verwijderen van Zoe vroeg in het seizoen was dat het enige potentieel overtuigende conflict met aanzienlijk gemak werd verwijderd. Er was een moment dat het leek alsof Raymond Tusk van Gerald McRaney als een bedreiging werd gepositioneerd, maar het personage kwam nooit overtuigend veel meer tegen dan alleen maar overlast, zelfs niet als alles zijn gang leek te gaan. Toen duidelijk werd hoe eenvoudig het voor Frank zou zijn om beveiligingscamera's te ontwijken en een semi-prominent lid van de pers voor een tegemoetkomende trein te gooien, had seizoen 2 nooit de moeite genomen om terug te kijken. En vanaf dat moment werd duidelijk hoe eenvoudig het voor Frank Underwood zou zijn om een zittende president te ondermijnen en te verwijderen.
-
Subplots & ondersteunende tekens
Een van de belangrijkste problemen met seizoen 1 was het onvermogen van het verhaal om alle subplots volledig te rechtvaardigen of zich de verschillende ondersteunende personages toe te eigenen. Al vroeg duwde House of Cards Zoe's vriend Lucas Goodwin (Sebastian Arcelus) halfhartig in een complot om Frank's moorddadige manieren bloot te leggen, terwijl hij doorgewinterde verslaggever Janine Skorsky (Constance Zimmer) naar de heuvels rende (of, in dit geval, een onderwijsfunctie bij een community college). Het ging voorspelbaar slecht voor Lucas die in de gevangenis verrot raakt nadat hij computergenie Gavin Orsay (Jimmi Simpson) ontmoet - die, met zijn lachwekkend Matrix- achtig scala aan hackapparatuur, liefde voor beukende technomuziek en zijn huisdier cavia Cashew werd een van (zo niet de meest), hysterisch opgeblazen personages om dit seizoen een semi-prominente rol te spelen.
Er is enig bewijs dat suggereert dat het dumpen van Lucas en Janine zou kunnen worden ingewisseld met een eindspel met Gavin en de recent uit eigen zak Rachel (Rachel Brosnahan). Ze zullen het tenminste beter doen dan Peter Russo's voormalige assistent Christina (Kristen Connolly), Gillian Cole (Sandrine Holt), of de knipoog van de Underwoods, Connor Ellis (Sam Page). Christina slaagde erin om een paar afleveringen in het Witte Huis te blijven hangen totdat haar ontslag werd aangekondigd als weinig meer dan een bijzaak, wat ongeveer evenveel aandacht verdient als Gillian of Connor's kortstondige onderwerpen werden geboden.
Positiever was echter dat de respectievelijke uiteinden van Barbeque-meester Freddy Hayes (Reg E. Cathey) en fotograaf Adam Galloway completer en bevrediger voelden dan de andere. Beide ogenschijnlijk als slachtoffers in Franks oorlog met Tusk, waarbij wordt aangegeven dat de nabijheid van de Underwoods giftig is, ongeacht de omstandigheden van de relatie. Hoewel de personages een nominale waarde hadden voor de algehele verhaallijn, wisten hun uiteinden tenminste betekenisvol te voelen in termen van het illustreren van het soort persoonlijke vernietiging veroorzaakt door Frank's machtsgreep.
-
Een tegenstrijdige toon
Soms zijn tonale verschuivingen het soort nuance dat een serie geweldig maakt, maar House of Cards doet niet aan nuance. De show wankelt vaak tussen het willen zijn van een serieus politiek drama en zich overgeven aan het soort sleazy thriller dat Joe Eszterhaus misschien heeft geschreven. Het is een conflict dat er soms voor kan zorgen dat bepaalde verhaallijnen ietwat onsamenhangend of helemaal uit de war raken met elkaar. Dit wordt duidelijk gemaakt door de bijzondere seksuele neigingen van de Chinese zakenman Xander Feng (Terry Chen) en de plotselinge opname van Secret Service-agent Edward Meechum (Nathan Darrow) in het liefdesleven van de Underwoods. Er is niets mis met een serie die zich verdiept in zo'n territorium - het voelt tegenwoordig bijna als een vereiste voor zelfbenoemde prestige drama's - maar zo'n opzettelijke en onontwikkelde provocatie voelde vaak op gespannen voet met het overmoedige Washington-drama, de show zo vaak presenteert zichzelf als.
Hoewel de toon soms inconsistent was, waren de uitvoeringen over het algemeen coherenter. Kevin Spacey lijkt van zijn kant volledig aan boord te zijn met de schandelijke versterking van zijn personage als een uitbreiding van de eigen absurd overdreven uitdrukkingsvorm van de serie - die hij vrolijk speelt wanneer hij zich rechtstreeks tot het publiek richt. Maar dat ging meestal alleen over in de gevallen waarin Spacey kon genieten van het landschap dat hij aan het kauwen was. Maar al te vaak bevond Frank zich in een scène met een ander personage dat het als een spijker speelde, hoewel de scène misschien beter was gediend met de acteur die de opzettelijke kunstmatigheid van Spacey's uitvoering herkende en zijn of haar best deed om dat te evenaren. Het eindresultaat was een tonale mengelmoes waardoor de serie op gespannen voet met zichzelf stond.
-
Claire's verhaallijn
Robin Wright's optreden als Claire Underwood is niet alleen de beste in de serie, het personage is verrassend erin geslaagd om het gesluierde hart van House of Cards te worden . Terwijl een deel van haar subplot met betrekking tot een aanval in het verleden door toedoen van generaal Dalton McGinnis - die vervolgens een poging was geworden om het aanhoudende probleem van seksueel geweld in het leger te helpen voorkomen en beter af te handelen - grotendeels buiten beeld werd afgehandeld, het was tot verbetering van de boog van Claire en Megan (Libby Woodbridge). De dader naar de marge duwen en focussen op Claire's poging om substantiële, betekenisvolle verandering te genereren, terwijl ze tegelijkertijd haar incidentele mishandeling van de ongelooflijk fragiele Megan afbeeldde, verleende het seizoen zijn meest aangrijpende momenten.
Gelukkig leken Willimon en de producenten dit feit te erkennen, omdat Wright laat in het seizoen een rustig tafereel werd geboden waarin Claire de consequenties moest confronteren die haar politieke rijden en handelen voor een jonge vrouw tot nu toe buiten de politieke sfeer heeft gehad, ze is praktisch op een andere planeet. Het effect is verwoestend, maar niet alleen voor de gewonde partij; Claire voelt het ook, en heel even, de pijn en de angst die verborgen blijven onder haar stalen fineer slagen erin door te kruipen, resulterend in een moment zo krachtig als alles wat House of Cards heeft geproduceerd.
-
Is het verhaal iets?
Er was misschien een groter punt dat House of Cards probeerde te maken over de staat van de Amerikaanse politiek, en als het was dat de president in wezen een machteloze entiteit is, geketend door lobbyisten en de rijken, dan is er zeker iets van dat heden in seizoen 2. Maar er is echt geen gevoel dat dit de bedoeling van de serie was, of wat het ook betekent buiten het bevestigen van de overtuigingen van veel mensen over de ineffectiviteit en corruptie van degenen in de regering. Maar al te vaak raakt de serie verdwaald in een draaikolk van cynisme waarbij iedereen die op de een of andere manier bij de politiek betrokken is, als corrupt of op zijn minst potentieel corrupt wordt gezien. Dat is een nogal eendimensionale kijk op het Amerikaanse politieke systeem, en hoewel het iets is dat duidelijk binge watching aanmoedigt, zegt het niet noodzakelijk iets interessants of genuanceerd over de setting of de karakters van de show. Voor velen lijkt dat prima, gezien het aantal mensen dat in het eerste weekend alle 13 afleveringen doorbrak.
Met een beetje geluk echter, nu House of Cards Frank Underwood de macht heeft geboden die hij zo resoluut achtervolgde, zal seizoen 3 zien dat het zich ontwikkelt van dergelijke eenvoudige en voor de hand liggende machinaties om de complexere (en mogelijk lonende) facetten van een regering vol te verkennen met pessimisme en corruptie.
___________________________________________________
House of Cards seizoen 3 staat voorlopig gepland voor première ergens in 2015 op Netflix.
Foto's: Nathaniel Bell / Netflix
