Is Die Hard een kerstfilm?

Het is weer die tijd van het jaar. Gezond eten duurt een maand vrij, dus we kunnen allemaal kloven op Nero's pizza, de hoofdstraat wordt een intense rush om de laatste Turbo Man te krijgen, mensen belijden woordeloze liefde voor de vrouw van hun beste vriend en wereldvermoeide politieagenten eindigen met het nemen van een enorme kluisoverval. Hmm … een daarvan past niet helemaal.

Ja, het is Kerstmis en iedereen vormt zijn lijsten met favoriete kerstfilms. Alle onbetwiste klassiekers zijn er - It's A Wonderful Life and Miracle on 34th Street (het origineel natuurlijk) - samen met een aantal zeer geliefde moderne takes - Elf ongetwijfeld, en mogelijk Aardman's heerlijke Arthur Christmas - maar er is één film die steevast blijft bijsnijden daarover (althans een deel van de online filmgemeenschap vindt) misschien niet: Die Hard.

Ongeveer tien jaar geleden, toen de basislijsten verzadiging begonnen te bereiken, begonnen schrijvers naar de "alternatieve" kerstfilm te kijken - foto's die met Kerstmis waren ingesteld en de gebruikelijke feel-good-dozen aanvingen, maar in een meer off-kilter verpakking werden verpakt. Denk aan Gremlins, Batman Returns en The Nightmare Before Christmas. Op een bepaald punt in deze evolutie merkten mensen dat de actieklassieker van John McTiernan, een gespannen verhaal over een politieman uit New York die zijn vervreemde vrouw bezoekt die gedwongen is een gebouw vol terroristen neer te halen, zich afspeelde met Kerstmis, dus begon het ook vrolijk op te nemen gewoon voor de schok onthullen dat het zelfs een kerstfilm was. Dankzij de liefde van het internet voor alles wat edgy is, is het na verloop van tijd echter een grapje geworden buiten de keuze en werd het een steunpilaar van de standaardlijsten, vaak bovenaan geplaatst omdat het een geweldige film is.

En laten we dit duidelijk maken voordat de reacties sneller in een puinhoop vallen dan Hans Gruber: Die Hard is een geweldige actiefilm. Een van de absoluut beste. Dat kan en zal niet worden betwist. Het is een gespannen, emotionele film vol vakkundig geconstrueerde actie-uitbarstingen gegrond door een herkenbare hoofdrolspeler. En jongen had het een impact. Aan het einde van een decennium gedomineerd door overdreven capriolen van gespierde halfgoden, presenteerde een alledaagse held en teruggrijpend op de eenvoudige heroïek van klassieke westerns geleid tot een revolutie in het genre (kijk maar naar Arnie die gaat van Predator tot True Lies). Vergeet hoe de sequels McClane uiteindelijk tot de onverwoestbare explosiefabriek hebben gemaakt die hij heeft hervormd; de eerste is action cinema op zijn best. Maar betekent het zijn van een van de beste actiefilms ooit gemaakt dat het automatisch wordt geclassificeerd als een geweldige kerstfilm? Is het überhaupt een kerstfilm?

Het antwoord op die veelbesproken vraag hangt bijna volledig af van uw definitie van wat een kerstfilm is. Is het een film met een feestelijke release? Is het alleen de instelling? Of is het iets thematischer, dat teruggaat op het Victoriaanse ethos dat de moderne kerst vormde? De beste schatting is dat het een beetje van alle drie is. Hoe goed past Die Hard hier dan bij?

Kerstrelease is een lastige metriek, omdat het kan leiden tot films als The Lord of the Rings, Avatar en Disney's nieuwe tijdperk van Star Wars die onder die vlag vallen uit aanhankelijke herinneringen aan een eerste bezichtiging, ondanks het feit dat niemand een link naar de vakantie heeft. Een film die dit voordeel absoluut niet heeft, is Die Hard; het werd voor het eerst uitgebracht op 15 juli 1988. Het is niet meer een kerstfilm dan iemand met een verjaardag in juli die van de feestdagen houdt, is een kerstbaby. Op zijn minst zou dit aantonen dat 20th Century Fox nooit de bedoeling had gehad dat het schot van McClane door een ventilatieopening zou kruipen om tientallen stock kerstmutsen er tientallen jaren op te fotoshoppen (of een weliswaar coole kerstdecoratie te worden).

Natuurlijk geldt deze discrepantie van dezelfde release ook voor de eeuwige klassieker Miracle op 34th Street, die werd uitgebracht in juni 1947 en een marketingcampagne voerde zonder de namen "Santa Claus" en "Kris Kringle" om te voorkomen dat het publiek zich realiseerde dat ze waren binnen voor een feestelijke traktatie. Vreemd, zeker, maar onthoud dat dit uit een ander tijdperk van Hollywood kwam, toen studio's die een constante stroom films onderhouden de context overtroeven - om tijdens de Macy's Thanksgiving Day-parade bijna een halfjaarlijkse releasedatum op te nemen - en dat de film ongeacht gedomineerd door Kerstmis; je zou de kerstman niet op andere momenten van het jaar kunnen berechten.

Misschien is een beter vergelijkingspunt met Die Hard in de setting-versus-release discussie het werk van Shane Black, waar Kerstmis ook wordt opgelegd aan een verhaal, maar slechts een tangentiële rol speelt in procedures. Lethal Weapon, Kiss Kiss Bang Bang en Iron Man 3 (Black schreef de eerste en regisseerde de laatste twee) zijn allemaal ingesteld met Kerstmis, maar werden respectievelijk in augustus, oktober en mei uitgebracht. Voor Black is de tijd van het jaar een stijlkeuze; zoals Die Hard, speelt elk van die films zich af in Californië (wat leidt tot een zonovergoten winter) en gebruiken Kerstmis om een ​​alternatieve kant te presenteren aan de altijd gezinsgerichte vieringen.

Het merkwaardige aan de instelling van Die Hard is dat het, hoewel het een stijlkeuze is, ook kan worden gezien als een stukje deux ex machina. Denk er gewoon over na; in één klap legt de tijd van het jaar uit waarom John McClane zijn vervreemde familie zou bezoeken op dezelfde dag als een kantoorfeest dat gebeurt terwijl de rest van het gebouw opvallend leeg is, en geeft verder een verklaring voor de toegankelijkheid van alles van tv tijd (Kerstmis is altijd een langzame nieuwsdag) om back-hostler tape te maken. Het is een framing-apparaat dat bedoeld is om apparaten te verwijderen die afkomstig zijn van dezelfde creatieve plek als John McClane en de voetvuist kalmerende methode leert, zodat hij tijdens het avontuur op blote voeten kan lopen; volgens deze logica is Die Hard zowel een podotherapeutische film als een kerstfilm.

Hoewel dat niet wil zeggen dat McTiernan er niet goed in slaagt de vakantie in het complot te binden. Er is het perfecte niveau van Kerstmis tot typische actietropen - voor elke "yippee-ki-yay, motherf * cker" is er een "nu heb ik een machinegeweer, ho-ho-ho" - en het wordt gebruikt om uiteindelijk de wedergeboorte van te accentueren zijn huwelijkse passies. En er is absoluut ruimte voor diepgaander lezen - Hans Gruber heeft twaalf discipelen en een Jezus-baard, een subtiele maar duidelijk opzettelijke beslissing die veel bijdraagt ​​aan het rechtvaardigen van een Christusverbinding.

Maar is dat genoeg om voorbij te gaan en los te laten om te zeggen dat het een boodschap doordrenkt heeft met (om elke conventionele film te citeren) "de geest van Kerstmis"? Van White Christmas tot Elf, National Lampoon's Christmas Vacation tot Scrooged, of zelfs genre neemt zoals Gremlins en Krampus, alle conventioneel geaccepteerde kerstfilms hebben een uniek kerstmoraal; een gezonde van goede wil, familie en zorg voor je medemens. De conclusie van Die Hard is dat tot op zekere hoogte, maar is meer een van doorzettingsvermogen en een lof voor iedereen; zeker optimistisch, maar niet zo gedomineerd door de instelling dat het betekent dat je het op elk ander moment van het jaar kunt bekijken en je niet raar voelt.

Misschien zou dat een aanvulling moeten zijn op de eerder bestaande driedelige regel; in tegenstelling tot elk ander genre zou een kenmerkende eigenschap van een kerstfilm zijn exclusiviteit tot december kunnen zijn. Je kunt Miracle alleen op 34th Street redelijk bekijken in de weken voorafgaand aan Kerstmis, maar Die Hard heeft niet hetzelfde kerst-dominante gevoel waardoor het dom voelt in het midden van april-douches of een hete augustus.

Dit kan er allemaal op lijken dat Die Hard volgens alle standaardstatistieken geen kerstfilm is. Het is geen Winter-release, het heeft geen typische kerstmoraal en kan op elk moment van het jaar worden bekeken zonder een ongeschreven regel te overtreden. Er is het feit dat het zich afspeelt op 24 december, maar zelfs dat is meer een verhalende keuze. Het zou heel gemakkelijk zijn om te concluderen dat het gewoon een geweldige actiefilm is die zich afspeelt met Kerstmis, maar niet intrinsiek een geweldige kerstfilm.

Maar dit is een tijd van het jaar waarin een Capra-Stewart-klassieker naast een losse Dickens-aanpassing met Kermit de kikker kan zitten, wanneer Will Ferrell het bewijs is van een bonafide klassieker en een komedie met Jason Bateman en Jennifer Aniston als een must-see (nou bijna). De norm bestaat niet en geen regels hebben massieve uitzonderingen. Heck, It's A Wonderful Life, de koning van het genre, speelt zich de eerste anderhalf uur niet eens af met Kerstmis.

Iedereen viert Kerstmis op zijn eigen, unieke manier, en het zou eerlijk gezegd belachelijk zijn om te zeggen dat iemand het anders doet, verkeerd is, wat je erop en eraan hebt met je kalkoen (als je zelfs kalkoen hebt) of hoe je een kerstfilm definieert. Als je wilt zeggen Die Hard is een kerstfilm, dan is Die Hard's kerstfilm. Als je dat niet doet, is dat ook goed. Het is alsof Argyle en John voor het eerst richting Nakatomi Plaza rijden en het niet eens zijn of Kerstmis in Hollis kerstmuziek is; ze hebben allebei gelijk op basis van hun ervaringen. En ja, dat betekent wel dat, ongeacht je standpunt, Die Hard dit hele debat voorspelde - het is echt zo geweldig.