Waarschuwing: SPOILERS vooruit voor Once Upon a Time in Hollywood.
Met Once Upon a Time in Hollywood breekt Quentin Tarantino uit de traditie en legt het meer de nadruk op samenhangende verhalen dan op esthetiek van handelsmerken. Hij benadert elke reeks als een korte film; het tempo is onberispelijk, de uitvoeringen zijn perfect. Alles komt samen.
Voor Once Upon a Time in het verhaal van Hollywood, herwerkte Tarantino een van Amerika's meest verontrustende echte misdaden en maakte het zijn eigen. Hij contrasteert de fictieve verhalen van acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en stuntman Cliff Booth (Brad Pitt) met de echte Los Angeles-ervaringen van actrice Sharon Tate (Margot Robbie). In plaats van simpelweg de tragische Tate-moorden na te bootsen, waarbij drie Manson Family-leden Tate en vier anderen hebben vermoord in haar huis en Roman Polanski's Cielo Drive, presenteert Tarantino een alternatieve reeks gebeurtenissen; een hersencommentaar over de geschiedenis van Hollywood, de beroemdheidscultuur en mythen uit de filmindustrie.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in een snel overzicht te starten.
Begin nu
Het is niet verwonderlijk dat de nieuwste film van Tarantino tot intense gesprekken heeft geleid over het historische onderwerp en zijn carrière als geheel. Maar wat interessant is, is dat Once Upon a Time in Hollywood een van de meest unieke films van de filmmaker is, omdat het zo anders is dan voorheen. Dit is waarom Once Upon a Time in Hollywood zo effectief is.
Wat definieert een Tarantino-film
Al bijna 30 jaar staan de films van Tarantino vol met gestileerd geweld, slimme dialogen en verwijzingen naar de popcultuur. In 1992 zette hij de toon met Reservoirs Dogs, een zanderige LA-overvalfilm met een onorthodoxe verhalende structuur. Tarantino vestigt letterlijk en figuurlijk zijn filmische stem, aangezien de film begint met Tarantino zelf (als Mr. Brown) die een nu iconische monoloog levert. Reservoirs Dogs inspireerde een nieuwe generatie filmmakers en ging vooraf aan een van de meest invloedrijke films van de jaren 90, Pulp Fiction, die alle klassieke handelsmerken van Tarantino-films vertoont.
Net als Reservoir Dogs heeft Pulp Fiction een niet-lineair verhaal, terwijl gangster Vincent Vega (John Travolta) en Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) proberen een mysterieuze aktetas te vinden voor hun baas, Marsellus Wallace (Ving Rhames). Het geweld is extreem. De personages zijn stijlvol. De dialoog is glad. Pulp Fiction veranderde voor altijd de popcultuur en versterkte het merk van Tarantino als filmmaker. Maar toen bracht hij Jackie Brown uit, een film die afdwaalde van zijn structuurformule en niet echt een popcultuursensatie werd, of zelfs een enorme kassa. Vanaf dat moment ging Tarantino terug naar het sjabloon dat door zijn eerste twee functies was opgesteld. Kill Bill bevat alle chaos die fans verwachtten.
Afgezien van Inglourious Basterds, worden de films van Tarantino van 2007 tot 2015 niet noodzakelijkerwijs als klassiekers beschouwd. Zowel fans als critici erkenden dat hij mogelijk te gespannen probeerde te zijn, of het nu het ongebreidelde gebruik van racistische smet in Django Unchained of het ultrageweld van The Hateful Eight is. Inmiddels weet iedereen wat een Tarantino-film van brandstof voorziet. Maar Once Upon a Time in Hollywood belicht een meer volwassen filmmaker, iemand die meer op zijn gemak lijkt te zijn met zijn creatieve visie en die meer controle heeft over zijn vak.
Hoe er ooit in Hollywood anders is
Net als Jackie Brown heeft Once Upon a Time in Hollywood een vloeiende, lineaire verhaallijn. Tarantino lijkt niet geïnteresseerd in flexing voor het publiek. In plaats daarvan neemt hij zijn tijd met elke reeks. Tarantino presenteert Rick Dalton meteen als een sympathieke figuur, iemand voor wie het publiek echt kan wortel schieten. Sommige kijkers verwachten misschien een verhaal dat fundamenteel gaat over de Manson-moorden, maar Once Upon a Time in Hollywood's eigenlijke plot is subtiel vastgelegd tijdens een vroege restaurantscene. Rick komt tot het besef dat hij niet langer relevant is en zijn onzekerheden moet overwinnen. Tarantino dompelt kijkers vervolgens onder in Rick's wereld. Plots wordt Once Upon a Time in Hollywood zoveel meer, maar het gaat uiteindelijk over Rick's interne conflict en zijn universeel relatabele, emotionele worstelingen.
Met Once Upon a Time in Hollywood vertraagt Tarantino. Bij elke reeks kan een les worden geleerd. In plaats van het scherm met bloed te spetteren en elke scène doorspekt met een zo slimme dialoog, ontwikkelt Tarantino zijn personages efficiënt. Veel reeksen worden afgesloten met een overhead shot; een moment van reflectie voor het publiek. Tarantino gebruikt inderdaad flashbacks in Once Upon a Time in Hollywood, maar ze onderstrepen meestal de psychologie van Rick en Cliff, en vooral hun vriendschap. De acteur worstelt met wat mogelijk was (een hoofdrol in The Great Escape); de stuntman worstelt met de publieke perceptie dat hij zijn vrouw heeft vermoord. Beide mannen zijn gebrekkige individuen die een specifiek beeld presenteren, maar proberen met de tijd mee te veranderen, terwijl ze trouw blijven aan hun kernovertuigingen.
Tarantino geeft prioriteit aan spanning boven geweld. Hij bewaart de meest bloederige momenten voor het einde. Tot de briljant uitgevoerde Spahn Ranch-reeks is Once Upon a Time in Hollywood meestal verstoken van bloed. Door de hoofdpersonen volledig te ontwikkelen, bereidt Tarantino het publiek voor op het onvermijdelijke conflict met de Manson Family. De wensen en behoeften zijn duidelijk vastgesteld. Wat Tate betreft, maakt Tarantino haar wijselijk geen archetypisch "Tarantino-personage". Dit betekent dat hij vooral leunt op het feit dat Tate een opkomende actrice was die optimistisch was over de toekomst. Robbie krijgt weinig dialoog omdat iets anders schadelijk zou zijn geweest voor de weergave van haar karakter, een realistisch slachtoffer van moord. Dus de pittige one-liners worden bewaard voor Rick en Cliff, samen met alle andere fictieve personages. Once Upon a Time in het schokkende einde van Hollywood staat symbool voor de hele thematische aanpak van Tarantino, omdat hij in de eerste plaats prioriteit geeft aan psychologie. Men kan alle horror horen van wat er echt is gebeurd op Cielo Drive. Maar door een eenvoudige en fictieve draai van het lot, richt Tarantino het geweld op de familie Manson.
Waarom Once Upon A Time in het verhaal van Hollywood nog steeds werkt
Once Upon a Time in Hollywood's einde werkt op verschillende niveaus. Ten eerste biedt het een cathartisch einde voor degenen die bekend zijn met de gebeurtenissen in het echte leven. In het verhaal van Tarantino leven Tate en haar vrienden; de leden van de Manson Family worden gestraft voor hun acties. Tarantino omvat zijn handelsmerkgeweld maar neemt een empathische benadering aan met zijn alternatieve geschiedenis. In het echte leven verandert er natuurlijk niets, maar daar zijn de films voor: een korte ontsnapping aan de realiteit.
Qua verhalen redden Rick en Cliff inderdaad de dag in Once Upon a Time in Hollywood. Er is een bizarre, feel-good conclusie die alleen Tarantino kon bieden. Rick vindt de professionele connecties waar hij naar op zoek is, terwijl Cliff bewijst dat hij nog steeds in topvorm is, zelfs tijdens een zure trip. Verder lijkt de ervaring van Rick en Cliff die nacht te suggereren dat ze met elkaar blijven samenwerken, aangezien Rick's carrière kon worden herleefd dankzij het ontmoeten van Sharon Tate en uiteindelijk haar man, Roman Polanski. Bovendien brengt Tarantino voor het zwembad de volledige cirkel van het verhaal, omdat het opruiende incident (de restaurantscène met Al Pacino) een passerende verwijzing naar de vlammenwerper van Rick bevat.
Over het algemeen weeft Tarantino een geloofwaardig verhaal samen met Once Upon a Time in Hollywood. Het is gebaseerd op feiten in Los Angeles en de aandacht voor detail is nauwgezet. Rick belichaamt de eigenschappen van talloze echte acteurs die met de tijd worstelden om te veranderen. Tarantino fantaseert niet over de verhaallijn, noch probeert hij een ingebeelde versie van Hollywood te maken. Tarantino leidt tot een gesprek dat nog jaren zal worden voortgezet, of het nu gaat om de cultuur van beroemdheden / roddels, de filmindustrie of de weergave van psychische aandoeningen.
Once Upon a Time in Hollywood daagt het publiek uit om verschillende perspectieven te overwegen. Tarantino bevat Hollywood-kennis om bepaalde informatie te impliceren, maar zonder deze als feit te vermelden. Jongere kijkers zullen een andere ervaring hebben als ze niet enigszins bekend zijn met de moorden op de Manson Family. En het dubbelzinnige karakter van Cliff's achtergrondverhaal zorgt voor verschillende interpretaties over zijn karakter. Omdat Tarantino historische gebeurtenissen gebruikt als achtergrond voor een verhaal over fictieve personen, kan het publiek bij elke bezichtiging een andere ervaring hebben, gebaseerd op hoe dubbelzinnige momenten worden geïnterpreteerd. Once Upon a Time in Hollywood is deels waarheid en deels fictie; een gekke / mooie filmische tegenstelling.
