'Orange is the New Black' seizoen 2 première review

[Dit is een recensie van de Orange is de première van New Black seizoen 2. Er zullen SPOILERS zijn.]

Dankzij ER droomde ik er ooit van om wonden aan elkaar te naaien en een aanval van trauma op de spoedafdeling te beheren. Buffy the Vampire Slayer liet me op jacht naar een plekje in een vampiermoorddroomteam en Dexter liet me wensen dat ik seriemoordenaars kon opsporen met Miami Metro. Nu wil ik ook naar de gevangenis.

Seizoen één van Orange is de New Black rock-winnende uitvoeringen, onvergetelijke personages en stellaire schrijven van start tot finish, maar de kwaliteit die het bijzonder aantrekkelijk en binge-watch-waardig maakte, was het succes van de cast als een ensemble. Taylor Schilling diende als een sterk anker totdat de show de deuren van Litchfield wijd open deed, zodat je het personage kon kiezen dat je het meest identificeerde. Maar of je nu bij Piper bleef, door Red (Kate Mulgrew) werd gezwaaid, viel voor Alex (Laura Prepon) of liever rondsloeg met Taystee (Danielle Brooks) en Poussey (Samira Wiley), het maakte in iemands gezelschap dat de plek aanvoelde als thuis omdat ze allemaal samen kwamen om één groot, vreemd en zeer lief gezin te vormen.

De schrijvers hebben nooit het feit ondermijnd dat Piper in wezen uit haar gezellige leven was gerukt en in een aantal zeer ongemakkelijke en zelfs gevaarlijke omstandigheden werd gegooid, maar met de overvloed aan hart en humor op de voorgrond, was het moeiteloos een verband te leggen met de personages en geniet er echt van om ze door alles te zien, ongeacht de omstandigheden van de situatie. Piper en Pennsatucky's (Taryn Manning) gevecht diende als een krachtige seizoensafhankelijke cliffhanger, maar het was de terugtrekking uit de omgeving en de groep als geheel die de meest verwoestende indruk maakte.

Na bijna een jaar heimwee naar Litchfield, Nicky (Natasha Lyonne), Morello (Yael Stone), Crazy Eyes (Uzo Aduba) en meer, is de eerste aflevering van seizoen 2 een onaangenaam ontnuchterende terugkeer. Nadat Piper het had verloren en Pennsatucky's gezicht erin had gestoken, was er geen twijfel over dat ze al geruime tijd geïsoleerd zou zijn van haar medegevangenen, maar herenigen met haar in de SHU alleen om te zien hoe ze wordt weggevoerd en in een vliegtuig wordt gegooid is een volledig onverwachte wending. Pipers paniek is voelbaar en als ze smeekt om antwoorden bij elke stap, doe jij dat ook. Ze kunnen haar niet van Litchfield overbrengen, toch? Zal iemand zich afvragen waar ze is? Is dat het einde van al haar nieuwe vrienden? Net als Piper wil je naar huis - zoals in Litchfield thuis.

Het idee dat Piper helemaal opnieuw begint en haar plaats in een nieuwe gevangenis verdient, is buitengewoon verontrustend en zelfs een beetje verontrustend, maar het is van vitaal belang om alles in perspectief te houden. Piper, en elke gevangene wat dat betreft, kan zetten om respect te verdienen in de gevangenis, maar uiteindelijk komt het op niets uit omdat ze nul controle heeft. De aflevering heeft nog steeds een sterk gevoel voor humor, maar heeft zich aangepast aan Piper en haar nieuwe status als veteranen in de gevangenis.

Aan het begin van seizoen één weet ze het helemaal niet en de daaruit voortvloeiende misverstanden zijn passend eigenzinnig en eindeloos grappig. Hier is het echter een donkere vorm van komedie. Piper klauteren om een kakkerlak die sigaretten draagt te vangen, is grappig, maar deze keer probeert ze de taak niet met een onschuldige gretigheid te voltooien. Ze weet dat ze het moet doen als ze verstandig met haar nieuwe celgenoten wil leven, maar in plaats van het als een allesbehalve te beschouwen, is het gewoon een taak die moet worden voltooid. De verandering past bij de groei van het personage, evenals het tempo en de voortgang van de aflevering. De inzet is overal hoog, maar de schrijvers weten precies waar ze plas-pad-lezingen, potentiële kakkerlak-racende kanshebbers, vreemde gevangenen en ongemakkelijke ontmoetingen moeten plaatsen om ervoor te zorgen dat de show groeit, maar ook trouw blijft aan de vorm.

De aflevering heeft ook een uitzonderlijke build dankzij de toegankelijkheid van Schilling en de goede voortgang van de plot. Je hebt daar de hele tijd gelijk met Piper. Terwijl ze in de bus zit, is er bezorgdheid, maar hoop ook dat het een grote grap is en dat de bus teruggaat naar de deur van Litchfield. Het vliegtuig is een nogal misselijkmakende aanblik, maar dit kan toch niet gebeuren? Maar nogmaals, bij nader inzien, met name wanneer Piper schoon komt voor haar nieuwe vliegtuigmaatje (Lori Petty), moet ze Pennsatucky hebben vermoord en nu wordt ze ervoor gestraft. Dan, zeker genoeg, op het moment dat ze de gevangenis van Chicago binnengaat en een nieuwe set beddengoed en kleding krijgt, zakt je buik. Ze bleef hier en dat is dat.

Het is een zinkend gevoel, maar net voor haar hoop flatline, krijgen we de perfecte verrassing - Alex is er! Piper krijgt haar zelfvertrouwen terug en jij ook. Het probleem is dat dat vertrouwen je door de rest van de aflevering bekrachtigt en het je met zoveel kracht doorvoert dat wanneer je wordt geraakt door de onthulling van wat Alex heeft gedaan, het opmerkelijk moeilijk wordt. Het effect van die grote onthulling wordt nog verder versterkt door hoe geïnvesteerd je bent in het besluitvormingsproces van Piper.

Het is een sensatie om een glimp op te vangen van de vroegere jaren van het leven van een favoriet personage, maar die momenten kunnen geen vluchtige voordelen zijn. Voor ongeveer driekwart van deze aflevering is er bezorgdheid dat über eerlijke kleine Piper het doel zou missen en gewoon wat achtergrondverhaal aan het personage zou toevoegen, maar dan komt alles op zijn kop. Kiezen tussen het naleven van de wet en het opvolgen van het advies van een geliefde zou voor iedereen moeilijk zijn, maar door het verleden en heden te combineren, neemt de aflevering die beslissing specifiek van Piper en laat je de opties samen met haar afwegen. Dat toegevoegde inzicht gecombineerd met de intense smaak van niet-Litchfield levensomstandigheden maakt het eindresultaat bijzonder impactvol.

Er is absoluut een zekere teleurstelling die voortvloeit uit het grote rendement van de show, namelijk een aflevering die ons niet de grote meerderheid van de karakters geeft die we hebben leren kennen en waar we van houden, maar dit is de meest veelbelovende start. De toon en aantrekkingskracht zijn nog steeds stevig intact; aflevering één zegt alleen maar, word niet te comfortabel omdat dingen elk moment kunnen mislukken. Er is absoluut een deel van mij dat het niet erg zou vinden om steeds meer kip, gekke ogen en schroevendraaierachtige hijinks te gebruiken, maar de show moet groeien en deze aflevering bewijst dat het kan.

__________________________________________________________________

Orange is the New Black seizoen 2 is volledig beschikbaar op Netflix. Screen Rant zal binnenkort meer beoordelingen over het seizoen hebben.

Volg Perri op Twitter @PNemiroff.