The Lost Village is standaard, kindvriendelijk entertainment, maar het slaagt erin het kleurrijke Smurfen-universum tot een speels geanimeerd leven te brengen.
Het leven in Smurf Village is vredig, niet in de laatste plaats omdat iedereen die daar woont - van hun leider Papa Smurf (Mandy Patinkin) tot zeer intelligente hersensmurf (Danny Pudi), onhandige maar lieve onhandige smurf (Jack McBrayer) en gespierd-toch soort Hefty Smurf (Joe Manganiello) - weet waar ze over gaan en waar ze in de samenleving van de smurf passen. De uitzondering op die regel is Smurfin (Demi Lovato): de enige vrouwelijke Smurf, die oorspronkelijk werd gemaakt door de tovenaar Gargamel (Rainn Wilson) om Smurf Village te verwoesten, voordat Papa Smurf zijn magie op haar gebruikte om Smurfin in een kracht te transformeren voor goed.
Op een dag, terwijl je plezier hebt in het bos buiten Smurf Village met de rest van "Team Smurf" (re: Brainy, Clumsy en Hefty), kruist Smurfin paden met een mysterieus wezen dat een kaart achterlaat - een die kan leiden tot een "Lost Village" van smurfen, ergens in het verboden bos. Wanneer Gargamel ontdekt over het mogelijke bestaan van dit 'Lost Village', gaat hij op zoek naar deze plek voor zichzelf en maakt hij gebruik van de magie van de smurfen die daar wonen, voor zijn eigen snode doeleinden. Het is dus aan Smurfin en de andere Smurfen om Gargamel te stoppen en / of eerst hun weg naar het dorp te vinden om hen te waarschuwen.
Smurfs: The Lost Village is een volledig geanimeerde herstart van de Smurfs-filmfranchise van Sony Pictures Animation - naast een verbetering van de algehele kwaliteit van de twee live-action / CGI Smurfs-films die ervoor kwamen. Tegelijkertijd schiet The Lost Village ver tekort in het bereiken van de diepte van het vertellen van verhalen en computeranimatie van vergelijkbare animatiefilms; in dit geval, specifiek The Peanuts Movie, een andere moderne 3D-animatiefilm op basis van een veel oudere 2D-cartoon / stripverhaal, a la Smurfs. The Lost Village is standaard, kindvriendelijk entertainment, maar het slaagt erin het kleurrijke Smurfen-universum tot een speels geanimeerd leven te brengen.
Tekening van een scenario geschreven door Stacey Harman (The Goldbergs) en Pamela Ribon (Moana), Smurfs: The Lost Village volgt Smurfin op een dun geschetst en voorspelbaar, maar ook gericht en ongecompliceerd avontuur, evenals een persoonlijke reis van zelfontdekking. De eerste act van de film behandelt toepasselijk een behoorlijke hoeveelheid verhalende grond, tussen het introduceren van de verschillende karakters van het Smurfs-universum en het snel doornemen van het achtergrondverhaal van Smurfette (voor degenen die minder vertrouwd zijn met de geschiedenis van Smurfen). Het grootste deel van de rest van de film speelt zich af als een reeks episodische ontwikkelingen, gebaseerd op de obstakels die Smurfin en de rest van "Team Smurf" tijdens hun expeditie tegenkomen - in de mate dat "The Lost Village" en haar burgers dat niet doen veel ontwikkeling krijgen, voordat de climax van de derde act op gang komt. Tegelijkertijd stelt dit The Lost Village in staat om zijn voeten niet te slepen en een stevig, maar niet overdreven tempo te houden tijdens zijn (korte) looptijd.
Smurfen: The Lost Village werd geregisseerd door Kelly Asbury - co-helmer van Shrek 2 en enige regisseur op Gnomeo & Juliet - en bevat vrijwel dezelfde elementen als de vorige geanimeerde functies van Asbury, zowel goede als slechte. De fantasierijke Smurfenwereld die oorspronkelijk werd gecreëerd door de Belgische kunstenaar Peyo (en gekleurd door zijn vrouw, Janine Clifford, tot haar dood vorig jaar) profiteert van de overgang naar een volwaardig 3D-universum; op zijn beurt heeft The Lost Village een behoorlijk deel van creatieve fantasievisuals en expressieve, maar toch "cartoonachtige" karakters te bieden. Helaas botst de grillige sfeer van de film met de formule-ingrediënten voor kinderfilms die hier worden gespeeld - inclusief het gebruik van popsongs als achtergrondmuziek, evenals de verwijzingen naar moderne technologie en levensstijlen. The Lost Village werkt beter als het gaat om een tijdloos gevoel met zijn humor en filmische verhalen, in tegenstelling tot zijn pogingen om hip en trendy te zijn.
De hoofdstemacteur in Smurfen: The Lost Village - Demi Lovato (Smurfette), Danny Pudi (Brainy Smurf), Jack McBrayer (Clumsy Smurf) en Joe Manganiello (Hefty Smurf) - zijn hier grotendeels gebaseerd op hun beste- bekende personages uit films en / of tv-programma's. Dat is geen slechte zaak in dit geval, omdat de karakterisering van de verschillende smurfen veel komt van hun verschillende vocale maniertjes, net zo goed als van de manier waarop ze zijn geschreven. De film verwijst naar het geven van de eigen leden van de "Team Smurf" -bogen, maar voor het grootste deel veranderen ze niet zozeer omdat ze eenvoudige maar nuttige lessen leren voor een jonger publiek (zie: leren samenwerken als een groep). Maar nogmaals, dankzij de acteurs achter hen, hebben de individuele smurfen voldoende persoonlijkheid om ze leuk te maken om hun avontuur te volgen.
De stemcast van The Lost Village wordt afgerond met fanfavorieten als Mandy Patinkin (Homeland) als Papa Smurf en Rainn Wilson (The Office) als Gargamel, naast een aantal grote namen als leden van "The Lost Village". Terwijl de grotere Smurfen: het Lost Village-ensemble meestal over de hele linie solide is en de neiging heeft om de juiste toon te slaan (Patinkin is wijs, maar nors; Wilson is komisch overdreven; enzovoort), misschien wel de echte opvallende stemmen in de ondersteunende stem cast zijn de acteurs die nooit volledig Engels spreken. Inderdaad, doorgewinterde stemacteur Frank Welker en al jaren verbonden hoofdredacteur Bret Marnell zijn allebei behoorlijk memorabel als respectievelijk Gargamel's te slimme-voor-zijn-eigen-goede kat Azrael en de loyale Snappy Bug van de Smurfen.
Smurfen: The Lost Village is een generieke, kindvriendelijke animatiefunctie, maar het is een stap in de goede richting - evenals een verbetering ten opzichte van de eerdere pogingen om de Smurfen naar het computergeanimeerde leven in de echte wereld te brengen. Afgezien van zijn fouten, is The Lost Village een 'echte' Smurfenfilm in die zin dat het minder is als een berekende poging om de nostalgie van het publiek naar het Smurfen-eigendom te verzilveren, terwijl het goedkope entertainment biedt voor de sapdoos. De Smurfs-franchise is nog steeds vooral voor jongeren en die-hard Smurfenfans, maar levert nu tenminste redelijk amusement.
TRAILER
Smurfs: The Lost Village speelt nu landelijk in Amerikaanse theaters. Het is 89 minuten lang en is beoordeeld PG voor milde actie en onbeleefde humor.
Laat ons weten wat je van de film vond in de comments!
