Stoker is het bekijken waard voor degenen die fans zijn van de regisseur of open staan voor het verkennen van een zeer onconventioneel filmverhaal, gemaakt ter ere van de klassieke Hitchcock.
Hoewel de naam misschien voor de gek kan houden door te denken dat dit macabere verhaal iets te maken heeft met Dracula of vampieren, is Stoker in plaats daarvan het verhaal van de jonge India Stoker (Mia Wasikowska), een slimme en artistieke (maar teruggetrokken) tienermeisje die getroffen wordt door een tragedie wanneer haar vader overlijdt. Haar moeder Evelyn (Nicole Kidman) is verdrietig, totdat een lang afwezige oom genaamd Charlie Stoker (Matthew Goode) plotseling opduikt op de begrafenis en een helpende hand biedt tijdens een moeilijke periode.
Naarmate Charlie dichter bij de Stoker-dames komt, ondervindt India dat ze het karakter van haar oom, zijn verleden - en snel genoeg ook die van haar - in twijfel trekt. En wanneer zich een uitslag van moorden in en rond de stad voordoet, hebben de Stokers behoefte aan een serieuze 'familiebijeenkomst'.
Het is een bekend feit dat de Koreaanse regisseur Park Chan-wook in zijn vormende jaren werd geïnspireerd door Alfred Hitchcock's Vertigo - en die inspiratie is in veel van Stoker volledig zichtbaar. Hoewel het materiaal ronduit vreemd is (soms onaangenaam verontrustend), is er toch een goed doordachte schittering in veel van de beelden en het verhaal, die deze film zeker onderscheidt van de kudde.
De innovatieve richting van Park (en het samenspel van cinematograaf Chung Chung-hoon van rijke en vervaagde tonen) staat op gelijke voet met het werk van de regisseur aan films als Oldboy - nog een ander voorbeeld van waarom internationale filmmakers nodig zijn om nieuw bloed in het Hollywood-studiosysteem te krijgen. Stoker bekijken is een spel van visuele intriges volgen; het mysterie van de camerakeuzes van Park is op zichzelf al een doorgaande lijn - samen met nieuwsgierigheid (of spanning) over hoe een scène of reeks zich zal afspelen. Kortom: hoewel het veel klassieke Hitchcockiaanse tropen heeft, heb je dit soort interpretatie nog niet eerder gezien (voor beter of slechter).
Het script voor de film is geschreven door niemand minder dan Prison Break en Resident Evil 4-sterren Wentworth Miller - met enkele voor de hand liggende bijdragen van secretaresseschrijver Erin Cressida Wilson. Waar Stoker verrast is in zijn thematisch rijke en gelaagde onderzoek naar vrouwelijke seksualiteit en politiek - een kernboog die prachtig wordt gedragen door het talent van Mia Wasikowska. India is een fascinerend personage, en hoewel haar boog vaak een verwarrende (ongelijke?) Evenwichtsoefening is, maakt Wasikowska het de moeite waard om op alle punten te bekijken - wat belangrijk is in een verhaal waarin geen van de personages past bij de "likable" 'of' herkenbaar '.
Met uitzondering van enkele belangrijke (en goed uitgevoerde) monologen is Nicole Kidman meestal een achtergrondprop in de film; als een echte professional melkt ze echter de rol voor alles wat het waard is. Evelyn is een composiet van manische Stepford-uitdrukkingen en maniërismen die soms hilarisch, soms gruwelijk en soms gruwelijk hilarisch zijn. Kidman blijkt een stevige en ondersteunende muur te zijn voor de andere acteurs om hun meer dynamische rollen van af te stoten.
Matthew Goode - vaak beschuldigd van deadpan of banaal - is een perfecte castingkeuze voor oom Charlie. Met zijn roofvogel staren, oneerlijke glimlach en olieachtige levering, is hij dat veel meer griezelig en onvoorspelbaar. In sommige van de meer klimatologische scènes van de film is het stoïcijnse gedrag van Goode het perfecte tegenwicht voor de donkere en verwrongen finale van dit smerige verhaal. (Ik zal daar stoppen uit angst te veel te zeggen.)
Acteurs zoals Jacki Weaver (Silver Linings Playbook), Alden Ehrenreich (Beautiful Creatures), Lucas Till (X-Men: First Class) en Dermot Mulroney zorgen voor een aantal leuke cameeën om de belangrijkste driehoek tussen moeder, dochter te pushen (of te compliceren). en oom. Hoewel de schermtijd voor deze bitspelers kort kan zijn, is het niet verspild en krijgt iedereen een indruk.
Zoals gezegd biedt het script een rijke metafoor en herkauw over moderne vrouwelijke seksualiteit op een intrigerend verfrissende manier. Er zijn weliswaar momenten dat dingen te "kunsthuis" en / of verontrustend worden voor de informele kijker - maar fans van Park's werk zullen net zo vermaakt zijn (in zowel de humoristische als de gruwelijke mode) zoals ze waarschijnlijk inmiddels gewend zijn.
Dit is een van die gevallen waarin het moeilijk is om over de film te praten zonder te veel te zeggen. Aan het einde van de dag is Stoker het bekijken waard voor degenen die fans zijn van de regisseur of open staan voor het verkennen van een zeer onconventioneel filmverhaal, gemaakt ter ere van de klassieke Hitchcock. Degenen die hopen op een spannend moordmysterie zullen merken dat deze film helemaal niet zo is, aangezien Stoker duidelijk (en expliciet) zijn ware bedoelingen onthult op manieren die je waarschijnlijk niet zult vergeten.
[Poll]
Stoker speelt momenteel in een zeer beperkte release. Het is 98 minuten lang en Rated R voor het verstoren van gewelddadige en seksuele inhoud.
