The Haunting (1963) van regisseur Robert Wise is een horrorklassieker, maar de bombastische remake van 1999 zit zo vol problemen dat hij het best vergeten kan worden. De originele Haunting-film, een bewerking van de beroemde roman van Shirley Jackson, The Haunting of Hill House, was een bespreekbureau na ontvangst en ontving een gemengde ontvangst van critici. The Haunting is een van die horrorfilms die zijn publiek met de tijd heeft gevonden en vandaag wordt beschouwd als een van de meest effectieve spookfilms ooit.
The Haunting werd opnieuw gemaakt in 1999, hoewel je zou kunnen beweren dat het meer een aanpassing van het boek is dan een rechtstreekse remake van de vorige film. The Haunting (1999) had ook een cast vol met huidige en / of toekomstige sterren, waaronder Liam Neeson, Catherine Zeta-Jones, Owen Wilson en Lili Taylor van The Conjuring. Jan de Bont, helmer van hits als Speed en Twister, werd ingehuurd om te regisseren. Dat lijkt een winnende formule, maar helaas wordt de Haunting-remake nu meestal beschouwd als een voorbeeld van wat je niet moet doen.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in een snel overzicht te starten.
Begin nu
Ondanks slechte recensies van critici, was The Haunting een milde hit in de box office, die op # 1 in eigen land begon. Mond-tot-mondreclame is sindsdien niet meer vriendelijk geweest, omdat het vaak als een lachertje wordt behandeld. Dit is waarom.
Wat de beklijvende remake zo verkeerd heeft gemaakt
Een van de geweldige dingen van Robert Wise's The Haunting is dat het beseft dat minder meer kan zijn, en dat het onbekende vaak veel enger kan zijn dan een monster dat in je gezicht brult. Veel kilometers worden behaald door vreemde geluiden en een voelbaar gevoel van loerende angst, evenals creatieve verstoringen waardoor de personages zich afvragen of wat ze denken dat ze zagen of hoorden echt was. Het acteerwerk van de cast, met name hoofdpersonage Eleanor (Julie Harris), brengt ook effectief diepe angst voor hun leven over. Helaas gooit The Haunting remake dat allemaal recht uit het raam.
Technisch gezien is Jan de Bont een ervaren filmmaker, en het productieontwerp van de film is ook opvallend. Hill House is prachtig om te zien en zit vol met verborgen kamers en gangen. Het probleem is dat er daar geen is, beginnend met het script. De personages zijn heel dun geschetst en hun motivaties en gedrag lijken plotseling te veranderen, afhankelijk van de scène. Het grootste probleem is echter de overdreven afhankelijkheid van The Haunting (1999) op CGI-effecten, waarvan er in 1999 niet bepaald fantastisch uitzagen en nu vrij oud lijken. De Haunting-remake ruilt volledig in de psychologische angsten van het origineel voor luide, irritante sprongen en spookaanvallen die alleen lijken te bestaan om thuisbioscoopsystemen van kijkers een training te geven. Dit eindresultaat is mogelijk terug te voeren op de regie van De Bont, omdat zijn eerdere films allemaal actie / avontuur-type uitstapjes waren met veel knallen, crashes en explosies, wat precies is wat The Haunting niet zou moeten zijn. Gelukkig zou de serie The Haunting of Hill House van Netflix het goed doen.
