[Dit is een recensie over de première van de Get Down-serie. Er zullen SPOILERS zijn.]
-
2016 was een ongelijk jaar voor televisiedrama's rondom muziek - de industrie, de creatieve kant of ergens daartussenin. HBO's Vinyl blies binnen als een orkaan met zijn door Martin Scorcese geregisseerde première, maar de stormkracht van de inspanningen van de regisseur maakte al snel plaats voor nog eens negen afleveringen die hingen als lauwe virga en verdampten voordat ze de aarde bereikten. Ondertussen nam Showtime's Roadies de weg minder bewandeld - in zoverre dat het niet hele karakters van Mad Men opheft - in zijn monoloog-zwaar onderzoek van de achter de schermen familiedynamiek die nodig is om de cross-country tourfunctie van een band te maken. Geen van beide series werd of werd bijzonder goed ontvangen door de meeste critici en de beoordelingen (en de daaropvolgende annulering van vinyl na de verlenging) suggereren dat de magie van het maken van muziek zich nog niet heeft vertaald in een transcendente wekelijkse kijkervaring.
Dat zal allemaal veranderen als Netflix The Get Down laat vallen, een bruisende, levendige en vaak wild extravagante kijk op de geboorte van hiphop in de late jaren zeventig. Grotendeels gepresenteerd door de ogen van Ezechiël (Justice Smith), een jonge "woordenmaker" verliefd op zijn jeugdvriend Mylene (Herizen F. Guardiola), een aspirant-discoster, volgt de serie hem en zijn begeleiders, broers Ra-Ra (Skylan Brooks), Boo-Boo (Tremaine Brown Jr.) en graffitikunstenaar Marcus 'Dizzie' Kipling (Jaden Smith), terwijl hij een krachtige nieuwe uitlaat ontdekt voor zijn tot nu toe nutteloze, niet-herkende creativiteit. Die ontdekking komt gedeeltelijk door een toevallige ontmoeting met aspirant-DJ Shaolin Fantastic (gespeeld door Dope-ster Shameik Moore) en een korte ruzie over een zeldzame plaat die een schot op liefde voor Ezechiël betekent en een kans voor Fantastic om de manier van bestuderen te bestuderen de draaitafel onder toezicht van grootmeester Flash (Mamoudou Athie).
Het resultaat van een vaak vertraagde, exorbitant dure productie (de serie gaat tweeënhalf jaar in première nadat hij is aangekondigd met een gerapporteerd prijskaartje van $ 120 miljoen) The Get Down begint als een aflevering van 90 minuten geregisseerd door Luhrmann. Alle handelsmerken van de regisseur, voortstuwende bloeit, zijn te zien, terwijl hij plichtsgetrouw zijn voorliefde voor uitbundig spektakel oplegt aan een onwaarschijnlijke set personages en setting: zwarte en Latino jongeren die in de late jaren '70 in de South Bronx woonden. Hoewel dergelijke details ver verwijderd zijn van de vergulde bewerking van de regisseur van The Scott Gatsby van F. Scott Fitzgerald, blijven veel van de thematische elementen hetzelfde.
In de kern zou The Get Down een nog krachtigere destillatie van de American Dream kunnen zijn dan de anachronistische visie van de regisseur met een groen scherm met Leonardo DiCaprio. De personages van Luhrmann hier zijn kansarme tieners die in de buitenwijken wonen, wat betekent dat de benadering van de serie voor de uiteindelijke opkomst van Ezechiël (bevestigd door een onnodige openingsreeks in 1996) het een ambitieuze specificiteit biedt die ontbreekt in zijn meest recente inspanning. Tegelijkertijd wordt echter door de bevestiging van het succes zo vroeg het verhaal van enkele van zijn belangen onthuld, waardoor de investering van het publiek in Ezechiël en Shaolin Fantastic opnieuw wordt omgezet in één die zich hoofdzakelijk richt op de invloed van de laatste op de eerste, terwijl het nog steeds tijd vindt om Ezechiël is weer aan, weer romantiek met Mylene.
De première dreigt de serie naar een verhalend wiskundig gebied te duwen, maar de uitgebreide ondersteunende cast met Jimmy Smits als lokale ontwikkelaar Francisco 'Papa Fuerte' Cruz en Giancarlo Esposito als de aanmatigende vader van Mylene Pastor Ramon Cruz biedt genoeg in de manier van tangentiële verhaallijnen en ontwikkelingen om de oversized runtime van de aflevering te vullen. Hetzelfde geldt voor Shaolin's subplot die in een nachtclub werkt, die de serie het dichtst in de buurt brengt van een regelrechte tegenstander in "fly gangster" Cadillac, gespeeld door Yahya Abdul-Mateen II die het personage doordrenkt met zoveel hip-schuddende disco swagger dat hij wordt meteen de meest magnetische persoonlijkheid op het scherm. Ondertussen zorgen Ron Cephas Jones van Mr. Robot (wel, voorheen) als de vader van de Kipling-broers, de Amerikanen Brandon J. Dirden als het vriendje van Ezekiel's tante, en Yolanda Ross als lerares Engels mevrouw Green zorgt ervoor dat de serie altijd genoeg heeft aan de gang en geweldige acteurs krijgen het voor elkaar, zelfs in de periferie.
De serie is tot de nok toe gevuld, een die elk moment dreigt te overstromen. Gezien de voorliefde van de regisseur voor overdaad, is het niet verwonderlijk om te beseffen dat The Get Down het te overdreven kan zijn, zelfs in het begin. Tussen de plannen van Papa Fuerte om betaalbare woningen te bouwen voor de Latino-gemeenschap, de reling van zijn broer tegen Mylene's dromen van sterrendom en voor de hand liggende handelingen van tieneropstand, en een turfoorlog tussen een Latino-bende en de drugshandel geleid door Cadillac en zijn moeder in hun nachtclub, er is zoveel gaande in de eerste 90 minuten dat als The Get Down zich niet verankerde in Ezechiëls pogingen om zijn woorden te bewijzen bonafide, het op drift zou kunnen raken in een oceaan van mogelijke verhaallijnen. Dat wil zeggen, de show is verspreid tijdens een groot deel van de eerste aflevering, en voor een serie over de geboorte van rap is er verrassend weinig ervan - of een hint ervan - in de eerste 90 minuten. Dit roept een bekende vraag op over nog een andere filmregisseur die zijn aandacht richt op geserialiseerde televisie en hoe de verschillen tussen film en tv een aantal unieke uitdagingen vormen doordat de verhalen met zoveel uren te vullen, te diffuus dreigen te worden.
In dit geval had Luhrmann waarschijnlijk te veel moeten genieten van het Netflix-binge-watch-model dat de originele programma's van de streaming-gigant meer in films van 8 tot 13 uur verandert dan tv-series. Maar terwijl The Get Down van zijn première naar de eerste 6 van 12 geplande afleveringen gaat (de laatste helft zal naar verwachting in 2017 afnemen), toont de serie een verrassende bereidheid om het afleveringsspel te spelen. Die verschuiving van over-serialisatie biedt latere afleveringen niet alleen een kans om zich te concentreren op kleinere, gemakkelijker verteerbare verhaallijnen; het maakt Ezekiel's microfoonval aan het einde van de première een veel meer bevredigende conclusie voor de functie-opener dan als aflevering 2 onmiddellijk daarna was opgepikt.
Er is nog steeds voldoende ruimte voor de show om te groeien en de relatie te verkennen, niet alleen met de centrale karakters, hun omgeving en sociaal-economische omstandigheden, maar ook met de verwaandheid van de serie zelf. Kijken naar The Get Down kan soms het gevoel hebben dat de serie niet zo gefocust is op het kernelement - het leunt een beetje te veel op de eerder genoemde 1996 flash forward als rechtvaardiging hiervoor - maar tegelijkertijd, Lurhmann, samen met Grandmaster Flash en een geweldig ensemble van jonge acteurs, heeft zo'n levendige, geleefde setting in het midden van deze wilde nieuwe serie gecreëerd dat het moeilijk is om zijn methoden in twijfel te trekken.
Uiteindelijk is The Get Down soms een puinhoop, maar het is een puinhoop met een serieuze ambitie. Het is moeilijk om een serie te beschuldigen omdat hij chaotisch is, wanneer hij iets zo leuks wil doen als deze serie is.
-
De Get Down- afleveringen 1-6 zijn volledig beschikbaar op Netflix.
