Koninkrijksrecensie: Pulpy Manga Adaptation Is a Enjoyable History Lesson

Vaak melodramatisch en unapologically goofy, combineert Kingdom manga-tropen met gestileerde vechtscènes om het onderwerp leuk te maken.

Regisseur Shinsuke Sato's Kingdom - een live-actiefilmaanpassing van de manga-serie van Yasuhisa Hara die niet moet worden verward met de middeleeuwse Koreaanse zombie-horrorshow van Netflix (die ook in 2019 debuteerde) met dezelfde naam - is een deelgeschiedenisles, maar meestal een pappige historische geschiedenis actie-avontuur meer bezig met bloederig, maar toch elegant zwaardspel dan koude harde feiten. Dat is ook niet erg. Met zijn stripboekachtige toon en gemakkelijk toegankelijke reisverhaal van de held, zou Kingdom kunnen dienen als een gateway-medicijn voor kijkers die nog geen meer highbrow artistieke kijk hebben op dezelfde periode in het verleden van China (bijvoorbeeld Zhang Yimou's Wuxia-functie Held). Vaak melodramatisch en unapologically goofy, combineert Kingdom manga-tropen met gestileerde vechtscènes om het onderwerp leuk te maken.

Kingdom begint in 255 voor Christus (relatief dicht aan het einde van de Warring States Period) in de Qin-staat van China, terwijl een jonge wees genaamd Xin bevriend raakt met een collega-dienaar genaamd Piao en het paar komt overeen om elkaar 10.000 keer te sparren in de hoopt ooit generaals te worden en te ontsnappen aan hun leven van dienstbaarheid. Jaren later zijn Xin (Kento Yamazaki) en Piao (Ryô Yoshizawa) beide opgegroeid tot meesterzwaardvechter, maar alleen Piao wordt aangeworven door een krijger genaamd Chang Wen Jun (Masahiro Takashima) om de koning te dienen. Wanneer de verraderlijke halfbroer van de koning, Cheng Jiao (Kanata Hongô), in opstand komt, ontdekt Xin dat Piao een lichaamsverdubbel was voor de nieuw verbannen heerser, Ying Zheng (ook Yoshizawa), en - bij het besef dat hij dit kan gebruiken om zijn voordeel - stemt ermee in om Ying Zheng te helpen zijn troon terug te winnen en uiteindelijk de strijdende staten als één rijk te verenigen.

Zoals geschreven door Sato (2018's Bleach-film), Hara en Tsutomu Kuroiwa (Evil and the Mask), put het Japanse taalrijk uit de meeste van dezelfde mythische verteltradities als andere moderne Amerikaanse en Japanse stripboeken en / of hun aanpassingen. Of het nu een Shakespeare-rivaliteit is tussen koninklijke halfbroers en zussen Cheng Jiao en Ying Zheng - van wie laatstgenoemde mede-ouder was van een gewone burger - in de geest van de Aquaman-film van vorig jaar, of Xin en Piao's ontroerende bromance als ze evolueren van weeskinderen met grote dromen voor doorgewinterde jagers die een groter doel dan zichzelf willen omarmen (denk aan Naruto, om maar een recente manga te noemen die in me opkomt), Kingdom zit vol met elementen die de superheld en de grafische nieuwe menigte maar al te bekend zouden moeten zijn. Toegegeven, het worstelt om veel diepgang te brengen in deze plotconventies en karakterbogen, maar wat het mist voor meer inzicht, maakt het over het algemeen goed met dramatische flair en kracht.

Dat strekt zich uit tot de prestaties van de cast, variërend van het kauwen van Hongô als de lafhartige Cheng Jiao (die eerlijk gezegd een snor had kunnen gebruiken om te draaien) tot Yamazaki's charmante onbezonnen manier als de vastberaden Xin en Yoshizawa's opgerolde bui als Ying Zheng (wiens schaakmeester strategizing voorafschaduwt de keizer die hij later zal worden). Zoals elke fatsoenlijke mythe, regelt Kingdom het gamma als het gaat om archetypische ondersteunende spelers, met de standouts waaronder Masami Nagasawa als "krijgerprinses" Yang Duan He (hoofd van de bergstam), Kanna Hashimoto als He Liao Diao (een moedige jonge bandiet) die Xin en Ying Zheng helpt), en Takao Ohsawa als Wang Qi, de legendarische generaal die zich houdt aan de filosofie 'Spreek zachtjes en draag een grote stok'. De sympathieën van de film liggen uiteindelijk bij de minder bevoorrechte helden, en de voorvechter van hun kwaliteit van karakter boven hun klasse en door macht geobsedeerde onderdrukkers maakt het gemakkelijker om te accepteren hoe breed geschetst iedereen is.

Maar het is natuurlijk de vechtsportactie en het spektakel waar Kingdom echt de goederen levert. De cinematografie van Taro Kawazu vormt het toneel voor de gevechtssequenties van de film met zijn majestueuze vastleggende opnames, maar neemt ook de tijd om de meer ingewikkelde details van het productieontwerp van Iwao Saitô en de kostuums van Masae Miyamoto vast te leggen (die de originele manga's en personages een stijlvol opwindend leven brengen). De productiewaarden van het koninkrijk en de strijdchoreografie zijn niet op hetzelfde niveau als andere visueel-poëtische historische epische verhalen (zie nogmaals Yimou's collectieve filmografie), maar zijn toch opvallend. De slungelige neigingen van de film dienen het ook goed in de scènes die de meer bizarre slechteriken van het bronmateriaal (onmenselijke moordenaars, monsterlijke beulen, enzovoort) overbrengen.

Al met al zorgt Kingdom voor een dramatisch opgevoerde en soms dwaze, maar over het algemeen plezierige verkenning van de oude Chinese geschiedenis door de lens van een live-manga-aanpassing in Japan. Het is al een monsterhit in zijn thuisland (waar het bijna net zoveel verdiende als Avengers: Endgame in de box office van dit jaar), dus er is echt geen druk op de film om iemand aan te spreken buiten het verwachte nichepubliek hier in de Verenigde Staten. Maar voor degenen die in de buurt van een theater wonen waar de film wordt vertoond, is deze reis naar het verleden de moeite waard om op het grote scherm te ervaren.