5 redenen Star Wars: Revenge Of The Sith is onderschat (en 5 redenen waarom het overschat is)

Het ruimtefantasie-fenomeen dat bekend staat als Star Wars heeft de aandacht getrokken van fans, tussen de release van het epische Jedi: Fallen Order-videogame van EA en The Mandalorian van Disney +. Het belangrijkste is misschien wel de verwachte conclusie van de vervolgtrilogie, Episode IX: The Rise of Skywalker, die volgende week naar de bioscoop gaat. De film lijkt een spannende - of op zijn minst een interessante - climax voor onze helden Rey, Poe en Finn.

Maar 14 jaar geleden was alle aan Star Wars gerelateerde hype gecentreerd rond de conclusie van de door Lucas gemaakte prequel-trilogie, die een aangrijpend verhaal beloofde rond Anakin Skywalker's transformatie en opkomst als de iconische schurk Darth Vader. In tegenstelling tot de eerste 2 films van de prequel-trilogie die meer universeel zijn gepand, heeft Episode III: Revenge of the Sith de neiging gemengde reacties te produceren. Hoewel veel mensen met veel plezier op dit donkere, meer dramatische Star Wars-verhaal terugkijken, neigt het er net zo vaak naar uit.

We zullen proberen dit allemaal te begrijpen en beargumenteren waarom deze film wordt onderschat, en waarom het misschien een beetje te veel eer verdient.

10 overschat: enkele saaie, statische scènes

Voor een film die de turbulente periode van de Oude Republiek behandelt terwijl deze in het donker afdaalt, evenals de verschuiving van Anakin naar Vader, kan het zeker doorgaan met enkele saaie momenten. Lucas en McCallum besloten gelukkig deze keer veel van het trage, cheesy liefdesverhaal tussen Anakin en Padme terug te bellen.

Toch krijgen we nog steeds een flink aantal statische scènes met enkele dubieuze lijnen (en lijnleveringen), naast elkaar geplaatst tussen enkele veel leukere actiescènes. We krijgen overal zinloze, langdradige en nogal ingewikkelde uitwisselingen. Hoewel deze film meer interesses bevat dan bijvoorbeeld Attack of the Clones, zegt dat niet veel.

9 Underrated: A Darker, Edgier Star Wars

In schril contrast met de eerste twee prequel-films, met name de luchtige en zelfs goofy Aflevering I, legde Lucas met deze conclusie de nadruk op actie, drama en de donkere ondertonen van zowel de kracht als de samenleving als geheel.

Deze film, de eerste van de Star Wars-saga die een PG-13-rating kreeg, hield een groter publiek geboeid met wat hogere inzetten en over het algemeen meer intense, emotionele momenten. De zwaardere connotaties en dramatische momenten voegden een gevoel van diepte toe, zodat je meer kon investeren in deze personages en deze complexe samenleving.

Dit had de neiging het verhaal veel beter te complimenteren dan bijvoorbeeld The Phantom Menace, dat aanvoelde als een film voor jonge kinderen met een veel ingewikkelder politiek uitgangspunt dat botste met de toon.

8 overschat: een teveel aan lichtzwaardduels

Het is waarschijnlijk vanzelfsprekend dat een van de grootste aantrekkingskracht van Star Wars zijn unieke wapens met lichtzwaard is. Deze produceren bijna inherent een aantal visueel leuke vechtscènes dankzij de hypnotische gloed en het zoemen van deze scifi-zwaarden. Toch heeft Lucas misschien een beetje te veel vertrouwen in de aantrekkingskracht en verdienste van deze laserzwaarden, waardoor de screentime wordt gevuld met tonnen bombastische lichtzwaardduels met overdreven choreografie.

Het is moeilijk om een ​​pleidooi te houden voor een lichtzwaard face-off die enkele minuten aan het einde van deze film duurt, zelfs met het emotionele gewicht achter het grote duel van Anakin en Obi-Wan. Je begint gewoon gevoelloos te worden voor het constante botsen van lichtzwaarden, vooral na minuten waarop schijnbaar geen vooruitgang wordt geboekt.

7 Onderschat: wat spannende actie

Toch moet je het niveau van grandiositeit en actie elders in Revenge of the Sith waarderen, tussen het spannende General Grievous-gevecht, de hartverscheurende Order 66-uitvoering en de uitgestrekte veldslagen tussen de Republic Clones en Separatists. En hey, zelfs het lichtzwaard vecht deze film zo vaak leunt op kan indrukwekkend zijn in korte bursts.

De actie is op een hoog niveau qua visuele glitter en emotioneel gewicht hier. Belangrijke gebeurtenissen zijn eindelijk in beweging en de Republiek zelf hangt in evenwicht, net als die van de steeds machtiger wordende Anakin. Aflevering III doet geweldig werk om deze chaotische en belangrijke gebeurtenissen in het algemeen te laten zien.

6 Overschat: voelt gesegmenteerd

Hoewel Episode III de neiging heeft om vaker een donker getint drama te benadrukken, bestaat er een vreemde botsing van stijlen. De film lijkt te oscilleren tussen Shakspearean-drama, cheesy cartoon op zaterdagochtend en een donkerdere, meer gewelddadige actiefilm. Bovendien krijgen de instellingen en de algehele stijl van Revenge of the Sith het gevoel overal te zijn.

De meer cartoonachtige gevoeligheden die deze film op het schip van Grievous openen, lijken werelden los van het einde van de film, die wanhopig probeert de eenvoudiger, somberdere setting van het begin van 1977's A New Hope te heroveren.

5 Onderschat: de keizer op zijn best

Soms kan een personage zo'n sterke, opvallende uitvoering produceren dat hij of zij de film praktisch op eigen verdienste kan dragen. Dit is gedeeltelijk het geval met Ian McDiarmid, wiens portret van Palpatine / Lord Sidious in topvorm is in Revenge of the Sith. Zijn bevalling en algehele gedrag druipen gewoon van het kwaad, en zijn dynamische acteerwerk brengt leven in een film die het af en toe zeker nodig heeft.

Zijn sluwheid en bekwaamheid om een ​​omverwerping van de grootste regering in de Melkweg tot een goed einde te brengen, maakt de kijker meer dan een beetje ongerust over deze schurk. Je krijgt een gevoel van passie en emotie met deze sinistere, sadistische Sith overal.

4 Overschat: Zwakke schurken elders

Het is moeilijk te geloven dat iemand als Sidious dezelfde film kan bezetten als de overdreven, stock en cartoonachtige antagonist die generaal Grievous is, of de steeds naïefere en nutteloze separatistische leiders zoals Nute Gunray.

En hoewel acteur Hayden Christensen zeker wat passie aan zijn portret van een jonge Vader brengt, is zelfs de impact en diepte van deze iconische schurk hier enigszins verminderd met zijn veelvuldig klagen en zeuren. Deze Jedi-gedraaid-Sith doet meer denken aan een onderdrukte tiener met een wrok in plaats van de ijzige, dreigende schaduwachtige figuur waarvan wordt aangetoond dat Darth Vader zich in de originele trilogie bevindt.

3 Onderschat: een mooie brug tussen de Prequels en de originele trilogie

Hoewel de overgang in instellingen en toon de neiging kan hebben om abrupt aan te voelen na de confrontaties tussen de Jedi en Sith, slaagt Lucas erin om Episode III opnieuw te vestigen als de passende prequel die het moet zijn. Dit wordt bereikt door de uitgebreide en vermakelijke presentatie van de reeks evenementen die leiden tot de omstandigheden die A New Hope in gang zetten. Het is een van de weinige keren dat deze trilogie, die bijna het gevoel krijgt in een ander universum te zijn, zich echt verbonden voelt met de klassieke trilogie, en dient als een leuke introductie tot de oude films voor jongere fans.

2 Overschat: een zwak plot

Gezien de torenhoge inzet en belangrijke gebeurtenissen die ons van Anakin naar Vader brengen; van Republiek tot onderdrukkend rijk, Episode III valt vaker plat dan wel in termen van zijn verhaal. Twijfelachtige acties, fouten in de logica en wat onregelmatige pacing maken veel van deze film uit, tot op het punt dat het moeilijk kan zijn om geïnvesteerd te blijven.

Hoe kon Anakin zo gemakkelijk bezwijken voor de donkere kant toen zelfs Palpatine waarschuwde voor de astronomische kansen om Padme met deze krachten te redden? Wat was er met Palpatine / Sidious die zich blijkbaar liet vangen door Grievous? Hoe konden zoveel geforceerde channeling Jedi zich zo niet bewust zijn van de samenzwering van de Sith? Deze en andere vragen doordringen deze anders onderhoudende film.