In de afgelopen twee seizoenen slaagde American Horror Story erin aandacht te trekken door een verrassend of trope-y-element toe te voegen aan een vertrouwde en even trope-y-setting en dat te gebruiken als een middel om verontrustende en lompe beelden te produceren (allemaal in de naam van verschrikking). De show blonk uit in het vrolijk presenteren van verontrustende beelden, maar ondanks een alles-onder-de-zon benadering van de horror en de opname van Ian McShane als een moorddadige kerstman, werd de show af en toe het slachtoffer van ongelijke verhalen.
American Horror Story: Coven suggereert meteen een duidelijke verbetering in termen van een samenhangend verhaal en een meer significante lijn die de verschillende karakterbogen en verschillende verhaalelementen combineert die zijn vastgelegd in de seizoenspremière. Om te beginnen gebruikt Coven een verteller - of dat doet het althans vroeg in het huidige deel van het verhaal - om de tafel sneller te helpen dekken. Dit soort tentoonstelling met snelle levering duwt de verhaallijn voorbij de introductiefase, zodat we tegen de tijd dat de credits-rol speelt een redelijk goed idee hebben van de personages en de setting, en een idee hebben wat deze elementen samenbrengt als de plot ontvouwt zich.
Net als de vorige twee seizoenen heeft Coven een hele reeks flashbacks naar een andere periode. Dit keer begint het seizoen in 1834 in het huis van Madame LaLaurie in New Orleans (Kathy Bates), een rijke vrouw met een voorliefde voor het opsluiten van slaven en het gebruiken van hun bloed in een poging haar uiterlijk te behouden (of te herstellen). De gewelddadige pre-credits volgorde laat de show genieten van zijn merk van schijnbaar impulsieve gruwelijkheid, terwijl Madame LaLaurie haar verzameling gevangen mannen bewondert, die hun ogen en mond dichtgenaaid hebben, en één persoon lijkt de huid van zijn huid te hebben gehad gezicht pelde zich terug. De korte glimp van de ogenloze blik van deze man die naar de kijker staart, voelt meteen alsof American Horror Story zich opnieuw vestigt voor nog eens 13 afleveringen van gekte en verontrustende beelden.
Maar dan, verrassend genoeg, nadat Madame LaLaurie haar nieuwe Minotaur kort bewondert en het gedempte geschreeuw van haar slachtoffer in de nieuwe titelreeks van het seizoen bloedt, probeert Coven een redelijk eenvoudig verhaal te vertellen, zonder zich te snel of te vaak over te geven aan de soorten van dingen waar de show in het verleden graag mee speelde. Er is nog steeds veel van die American Horror Story- stijl in 'Bitchcraft', maar verhalend voelt het veel meer gemeten en zeker van zijn richting dan een van de vorige twee inspanningen. De aflevering ontwikkelt ook al heel vroeg een lijn die Bates 'Madame LaLaurie verbindt met de' opperste 'heks Fiona Goode van Jessica Lange - en in mindere mate haar dochter Cordelia Foxx (Sarah Paulson) - in een wederzijdse zoektocht om hun jeugdige essentie terug te winnen en vitaliteit.
Hoewel het verhaal zich lijkt te ontwikkelen, hebben de personages het gevoel dat ze achterblijven. Misschien is het het ontbreken van een dik, grenszinnig belachelijk accent uit New England, maar hier is Lange op een bepaalde manier humorlooser dan toen ze de meedogenloze Sister Jude in Asylum speelde . Misschien zijn het de YA-gevoeligheden van de centrale omgeving, of het gebrek aan kauwen op het landschap dat haar wordt gevraagd in dit eerste uur (hoewel ze wel een moment krijgt om dronken over te schrijven terwijl 'In-A-Gadda-Da-Vida' speelt), maar Lange's optreden voelt in het begin een beetje ingetogen aan - eigenlijk niet anders dan de rest van het verhaal.
Ten eerste kan de setting net zo goed van de pagina's van Marvel Comics zijn gescheurd - waarbij de school van Miss Robichaux fungeert als een soort samensmelting van Hogwarts en Xavier's School for Gifted Youngsters. De vergelijking met laatstgenoemde wordt verder uitgebreid en al vroeg werd bekend dat heksen hun vaardigheden door een bepaalde genetische mutatie verwerven, en Coven gaat zelfs zo ver dat de introductie van Zoe (Taissa Farmiga) de introductie van Rogue uit de eerste X-Men- film heeft. En hoewel de presentatie van de verschillende 'hoogbegaafde jongeren' bestaat uit Emma Roberts, Gabourey Sidibe en Jamie Brewer (die in seizoen 1 Adelaide speelden) en hun respectieve vaardigheden resulteert in een ietwat onhandige dinerscène gevuld met omgedraaide kommen soep en 'menselijke' voodoo-poppen ', doet de rest van de aflevering een poging om de jonge vrouwen (nou ja, meestal Farmiga en Roberts) te definiëren buiten dingen als telekinese, helderziendheid en een menselijke voodoo-pop.
Of het nu is als gevolg van de bijzonderheden van deze nieuwe verhaallijn of dat Murphy en Falchuk blijven leren terwijl ze verder gaan, Coven ademt een geheel andere sfeer uit dan voorheen - en een enigszins vertrouwde, verdovende daarbij. Had het verhaal van een verbond van jonge heksen leren hun vaardigheden te gebruiken onder de ruwe voogdij van een chagrijnige, door jeugd geobsedeerde moederkip niet ook een geketende man met zijn alvleesklier uitgesneden, of een andere ellendig bekende afbeelding van seksuele aanval, het geheel het komt misschien wat vreemd uit in vergelijking met wat er eerder was.
Maar zelfs als het algehele spektakel alledaags begint te voelen, vertoont American Horror Story nog steeds enkele cultgevoeligheden, en zolang Murphy en Falchuk een uitlaatklep hebben voor de meest geile ideeën, hoeft de show zich nooit zorgen te maken over het gevoel volledig voetgangersgebied.
_____
American Horror Story: Coven gaat aanstaande woensdag verder met 'Boy Parts' @ 22:00 op FX.
