Waarschuwing: SPOILERS For Bohemian Rhapsody!
-
Bohemian Rhapsody is een problematische film met een reddende gratie: het heeft een geweldig einde dat de film verheft. De biopic van Bryan Singer heeft enkele wrede beoordelingen ontvangen van critici, hoewel het publiek (vooral fans van Queen) veel positiever op de film reageert, vooral dankzij de dynamische prestaties van Rami Malek als wijlen Freddie Mercury. Met een muur-tot-muur soundtrack met 22 van de hitnummers van de band, is Bohemian Rhapsody ook een vreugdevolle viering van de muziek van Queen.
De voltooide film draagt de littekens van de vele problemen die de productie van de film hebben geplaagd. Nadat het grootste deel van de film was voltooid, werd Bryan Singer begin december 2017 ontslagen vanwege "onverwachte onbeschikbaarheid". Cinematograaf Newton Thomas Sigel kwam kort in actie als regisseur voordat Derek Fletcher werd aangenomen om Singer te vervangen en het filmen te voltooien. De resulterende film is een gesaneerde en conventionele biopic die voelt alsof hij meandert naar elk plotpunt. Gelukkig zijn de uitvoeringen overal sterk - samen met Malek die Mercury in lichaam en geest belichaamt, is Gwilym Lee een hoogtepunt als Queen's gitarist Brian May - en het plaatsen van Queen's muziek in het midden van de film is een van de sterke punten van de film. Maar ze hebben ook een aas-in-het-gat: een moordenaar eindigt.
Gerelateerd: Bohemian Rhapsody's True Story: Everything The Movie Changed
Bohemian Rhapsody eindigt waar het begint, met de triomfantelijke uitvoering van Queen op Live Aid op 13 juli 1985 (die de film vrijwel volledig nabootst). Een exacte replica van Wembley Stadium werd gebouwd voor de finale, die een meeslepende concertervaring wordt, met Malek beat-voor-beat die Mercury's maniertjes en onstuitbare prestaties nabootst.
Terwijl de band het live publiek verblindt en het publiek over de hele wereld toekijkt, ontvangen verschillende subplots uitbetalingen: Bob Geldof (Dermot Murphy) is enthousiast over de donaties die binnenkomen tijdens de set van Queen, Fredds ouders krijgen eindelijk hun zoon te zien optreden op de televisie, en Queen's voormalige EMI-record exec Ray Foster (Mike Myers) realiseert zich dat hij een grote fout heeft gemaakt door de band van zijn label af te vuren. Het feit dat deze momenten in de realiteit niet precies zo zijn gebeurd of helemaal fictief zijn, doet niets af aan de opwinding die het publiek voelt bij Bohemian Rhapsody's vlekkeloze recreatie van Queen die het podium verscheurt bij Live Aid terwijl de camera van Singer van de band zwaait naar de verrukte gezichten in de menigte.
De opwindende emotionele climax van de film wordt bepaald door de belangrijkste resoluties van de derde handeling. Na het uiteenvallen van de band en solo gaan, ontdekt Freddie dat hij is voorgelogen door zijn manipulatieve persoonlijke manager Paul Prenter (Allen Leech). Realiserend dat hij zijn bandgenoten nodig heeft, die ook zijn gevonden familie zijn, smeekt Freddie om vergeving van mei, Roger Taylor (Ben Hardy) en John Deacon (Joseph Mazzello) en onthult hen dat hij AIDS heeft opgelopen. De bijl begraven, hervormt de band, ondersteunt hun noodlijdende frontman volledig en geeft hem het vertrouwen dat hij weer 'Freddie Mercury' moet zijn. Voordat hij het podium op Wembley betreedt, krijgt Freddie ook zijn persoonlijke leven op orde: hij maakt opnieuw contact met Jim Hutton (Aaron McCusker), die zijn vriendje zou blijven voor de rest van zijn leven, en hij neemt Jim mee om zijn vervreemde ouders te ontmoeten, eindelijk oude familiewonden genezen.
Alles bij elkaar zijn de scènes die aan Live Aid bouwen ontroerende emotionele momenten over het vragen om vergeving en het ontvangen ervan. Zoals hij in de film heeft afgebeeld, kan Freddie een "echte lul" zijn en groeide egoïstisch en moeilijk om mee te werken, maar zijn groei als persoon voedt zijn uitbundige laatste uitvoering in de film.
Bohemian Rhapsody doet denken aan een andere rock biopic, The Buddy Holly Story uit 1978, dat ook een conventioneel verhaal is over de opkomst van een beroemde rockster die snel en los speelt met de geschiedenis. Het wordt ook afgesloten met een groot, sympathiek concert als slotfinale (voordat een titelkaart verklaart dat Buddy Holly stierf in een beruchte vliegtuigcrash met Richie Valens en The Big Bopper, net zoals de credits van Bohemian Freddie laatste jaren en de dood in 1991 verklaren).
Ondanks de vrijheden die het heeft met echte gebeurtenissen, is Bohemian Rhapsody geen documentaire, het is een film en het doel is niet om feiten te verspreiden, maar om emotionele waarheid te onthullen. Zijn climax bouwt bewonderenswaardig uit tot een ware catharsis wanneer Queen op het Wembley Stadium schommelt. En wanneer Freddie, Brian, Roger en John het podium verlaten voor een daverend applaus, vervult Bohemian Rhapsody een van de belangrijkste gezegden van rock & roll: het laat het publiek meer verlangen.
