Days Gone volgt elke post-apocalypskeu in het boek. Het doet gevechten, niveauontwerp en fietsen goed, maar worstelt om een basisverhaal te overwinnen.
Zombies zijn overal. Ja, natuurlijk zijn ze overal in de open-wereldgame Days Gone van Sony Bend , maar ze zijn ook overal in onze door apocalyps geobsedeerde cultuur. Op tv is er de immens populaire Walking Dead en de weliswaar minder populaire spin-off Fear the Walking Dead. Jim Jarmusch's met sterren bezaaide zombiefilm The Dead Don't Die zal in juni in de bioscoop verschijnen. En de ondoden zijn al te zien in een overvloed aan videogames (Left 4 Dead en de onlangs uitgebrachte Wereldoorlog Z om slechts twee voorbeelden te geven). In een druk veld vestigt Days Gone zich met het AAA-wereldgebouw en de uren aan inhoud die je zou verwachten, maar wordt ondersteund door een verhaal dat zo glansloos is dat het moeilijk is om betrokken te blijven en te blijven vechten.
Hoewel de ontwikkelaars erop kunnen staan dat Days Gone geen zombies heeft, volgen de zogenaamde "freakers" zeker alle tropen van het onlangs herrezen graf. Er is de rottende huid, de honger naar menselijk vlees en de neiging om donkere plaatsen en grote groepen te verkiezen. Hoe precies het virus zich verspreidt en hoe ze door bikers en hun landgenoten worden genoemd, zijn semantiek. De enige cliche die ontbreekt in het spel is "vriend-gebeten-en-wil-niet-draaien", maar het is gemakkelijk om het toch te missen omdat spelers waarschijnlijk de urenlange tussenfilmpjes overslaan die zich meteen thuis voelen in je minst favoriete seizoen van je favoriete zombieshow.
De grootste hindernis van Days Gone was het proberen een naam voor zichzelf te vinden, dus deze verdubbelde door het voorwoord "biker" toe te voegen aan de tag "-open wereldspel". Het verhaal volgt Deacon St. John, een man die de snit draagt van de Mongrels MC, een motorbende uit Oregon. Het is twee jaar geleden dat de zombie-sorry, "freaker" -apocalyps en Deacon de hoop hebben opgegeven om zijn vrouw, Sarah, te vinden.
In de eerste van de vele tussenfilmpjes die door het spel zijn geschroeid, zet de speler getuige van Deacon de gewonde Sarah in een helikopter, die achterblijft in een besmette stad met zijn ride-of-die-vriend, Boozer. Door context ontdekken we dat de helikopter is neergestort en Sarah is omgekomen, en Deacon geeft zichzelf de schuld. Nu dwaalt hij door de woestenijen van een verwoeste wereld op zoek naar freakers om te doden en een manier om betekenis terug te brengen in zijn leven. De "dode vrouw" trope is niet echt gestimuleerd door iets inhoudelijks; er is een glimp van een verleden dat misschien terugkomt in Deacon, en kleurrijke personages verlichten de anders sombere wereld, maar ze zijn weinig meer dan zich kleden naar het hoofddoel van Deacon.
Deacon is een zwerver (een feit dat het spel je nooit zal laten vergeten), zwervend van kamp naar kamp in de Pacific Northwest. Al vroeg ontmoeten spelers Copeland, een vrije-radio liefhebbende leider van een kleine groep overlevenden, en Tucker, die een "werkkamp" naar het westen runt, hoewel meer kampen in het latere spel worden geïntroduceerd. Missies bestaan meestal uit het uitvoeren van boodschappen voor beide partijen, zoals het redden van gijzelaars van andere bendes, het vrijmaken van plunderaars en het uitvoeren van premies. Deze missies zijn allemaal vakkundig ontworpen, en hoewel de meeste alleen optioneel zijn, moeten ze worden gespeeld. Of de speler nu langs de hoge dennen zoomt, een malafide motorrijder achtervolgt of een met freaks aangetaste dag-spa binnensluipt, het ontdekken van je favoriete speelstijl en het beheersen van de mechanica van Days Gone is een genot. Gelukkig beloont het voltooien van een missie niet alleen de speler met voldoening (en credits om in het bijbehorende kamp door te brengen), maar verhoogt het ook zijn "vertrouwen" in jou. Hoe hoger de vertrouwenswaardering van de speler, des te meer uitrusting kan worden gekocht.
En Days Gone heeft uitrusting in schoppen. Naast het upgraden van wapens om letterlijk hordes freakers te verslaan, zijn er ook fietsupgrades om je hot rod heter te maken. Nitro is de meest cartoonachtige en meest onmiddellijk bruikbare, waardoor spelers die extra snelheidsuitbarsting krijgen om de afstand tot een vijand te verkleinen of te vergroten van een honderdtal vleesetende vijanden. Wapens zijn onder andere traditionele jachtgeweren, lage pistolen en dure zware machinegeweren. Maar zelfs als je het hoogste niveau van uitrusting bereikt, wordt het belangrijkste verkoopargument van het spel nooit gemakkelijk: hordes uitroeien is een uitdaging die ervoor zorgt dat spelers in de plaag blijven investeren lang nadat de campagne is voltooid.
Vanaf het begin maakte Sony Bend er een punt van om de ongelooflijke omgevingen en het prachtige weersysteem van Days Gone te demonstreren. Je omgeving kan in een cent veranderen, terwijl wolken boven je brouwen en regen begint te vallen, of het bergachtige terrein zijn eerste beetje sneeuw krijgt. Maar die rust onderbreken zijn duizenden freakers, gegroepeerd in een 'horde'. Dit zijn veruit de moeilijkste vijanden in het spel, ondanks het feit dat er veel gemuteerde baasfreaks zijn, zoals besmette beren en gigantische "brekers". Natuurlijk nemen ze een paar bodyshots af, maar ze kunnen Deacon gemakkelijk overweldigen en zijn gezondheid van 100 naar 0 brengen in een tweede flat. Het is een lastige zaak om je aanval te plannen, ervoor te zorgen dat je genoeg voorraden en de juiste wapens hebt, en de horde door choke-punten te vliegen en er 20 of zo per keer uit te schakelen. De gemiddelde horde lijkt ongeveer enkele honderden leden te hebben, dus het kan even duren om ze te verbranden, maar uiteindelijk is een horde te overtreffen enorm bevredigend.
Als Deacon niet te maken heeft met vechters, vecht hij tegen andere overlevenden. Er zijn tal van drifterbendes die niet van je eigen groepen te onderscheiden zijn (de vraag rijzen, waarom moeten ze precies zo gruwelijk sterven?) Maar de Rippers maken echt naam voor zichzelf. De Rest in Peace (RIP) -bende is een groep overlevenden die de freakers aanbidden en van top tot teen bedekt zijn met littekens. Hun buitenposten zijn versierd met spikes en menselijke karkassen. Deze vijanden zijn een beetje meer uniek en minder moreel dubbelzinnig dan je gemiddelde "gewoon-proberen-te-overleven" -zoeker. Hun algemene sfeer is erg Mad Max, wat toevallig een spel is waarin Days Gone veel overeenkomsten deelt.
Days Gone speelt zich af in de derde persoon, net als je gemiddelde exclusieve PS4-shooter (lees: Uncharted). Streven en schieten is een hoogtepunt; het is eenvoudig genoeg om op het hoofd te klikken voor een broodnodige headshot, maar voelt niet goedkoop of botachtig aan. Vooral met de toevoeging van "Focus" een defacto "DeadEye" van Red Dead Redemption, waarmee spelers de tijd kunnen vertragen bij het richten, zijn vuurgevechten moeilijk, niet omdat het moeilijk is om precieze treffers te landen, maar meer omdat gezondheid snel kan uitputten en de dekking systeem is underwhelming. Diaken kan achter kratten of hekken duiken en naar boven gluren wanneer de vijand herlaadt, maar er is een gebrek aan precisie in de beweging; hij spoelt niet tegen de muur, verbergt zich er gewoon in de buurt. Dit is een meer traditionele first-person monteur die niet zo goed werkt in de 3e.
Deacon's "varken" rondrijden is bevrijdend. Niet alleen laat het de speler ontsnappen aan de meeste ontmoetingen, maar de haast van het passeren van slepende freaker clusters of schilderachtige watervallen wordt nooit oud. Hoewel een speler af en toe zonder brandstof komt te zitten en zich nergens in de buurt van een benzinestation of willekeurig gevonden gas kan bevinden, is het meestal wel zo dat de weg is waar je geweldige speelmomenten vindt: ontmoetingen met overlevenden, freakers of vijanden. Ze kunnen worden gepasseerd of een welkome omweg bieden voor de lange reis op de weg.
Maar door al zijn inhoud lijkt Days Gone alleen te lenen van gevestigde titels, zonder veel te bieden in termen van nuance of innovatie. Haal zijn crafting-systeem, rechtstreeks uit The Last of Us. Deacon kan iets meer maken dan Joel, pijpbommen bijvoorbeeld, maar het ontwerp blijft hetzelfde. Spelers halen (of plunderen van lichamen) knutselmaterialen zoals vodden, nagels, sterilisator, enz., En gebruiken deze om onmiddellijk een overlevingsitem tot leven te brengen. Ze kunnen ook meleewapens upgraden om minder afbreekbaar en krachtiger te zijn, door een zaagblad toe te voegen aan een vleermuis of draad aan een 2X4. De gebruikersinterface is goed gemaakt, maar zoals bij veel Days Gone, is het allemaal al eerder gedaan.
Een klein ding dat Days Gone echt goed doet, is het menu, waarmee spelers met een enkele veeg op het PS4-controllerpad toegang hebben tot upgradebare vaardigheden, de kaart, doelstellingen en inventaris. Het is een leuke touch en stroomlijnt echt het belang om in te checken hoeveel credits Deacon op dat moment zou kunnen hebben, welke side missies nog steeds toegankelijk zijn, en hoe ver een horde kan zijn. De sectie "Verhaal" zelf laat uitstekend zien hoeveel van het verhaal compleet is en met welk percentage voltooiingsprijzen zoals voertuighuiden en recepten voor het maken van creaties worden gegeven. Vaardigheden hebben ook een leuke draai: er zijn categorieën Melee, Ranged en Survival, elk met verschillende niveaus. Elke laag bevat drie te kopen vaardigheden (met xp), maar slechts twee zijn nodig om toegang te krijgen tot de volgende laag. Dit zorgt voor een leuke meta-game van het kiezen van de meest bruikbare vaardigheden (of die het meest zijn afgestemd op je speelstijl). De polish hier is mogelijk in de rest van het spel gebruikt.
Days Gone vereist veel verwerkingskracht, met enorme hoeveelheden vijanden tegelijk op het scherm en gedetailleerde gestructureerde omgevingen die van dag tot nacht veranderen. Helaas op de basis PS4 betekent dit dat er veel laadvertraging is. Frames vallen terug naar een onspeelbare sub-20 per seconde of texturen kunnen niet volledig worden geladen, wat leidt tot game-breaking glitches. De eerste horde die ik vocht, raakte vast aan de rand van een klif en kon niet bewegen, waardoor ze gemakkelijk konden oefenen met het doelwit. Een missie naar de finale sloeg een groot gevecht over, omdat de fiets van Deacon door een wat robuuste brug viel. Niets dat een paar patches niet kunnen oplossen, maar het belangrijkste probleem wordt niet gewist: spelers hebben geen PS4 Pro nodig om een PS4-game te spelen.
Days Gone nagelt de toon en het thema van een zombiespel en blijft bij zijn geweren. "Overleven is niet leven" is een zin van Boozer, het hart en de ziel van het spel. Maar deze berichten en geweldige high-concept vragen worden net zo behendig behandeld als je zou verwachten van een persoon die Boozer heet. Het is allemaal show zonder de slag die The Last of Us had. Deacon is over het algemeen onwaarschijnlijk en doodt veel niet-freakers op een heel Nathan Drake-achtige manier. Hij is zo overdreven toegewijd aan zijn biker-shtick, zelfs nadat de wereld is geëindigd, dat zijn motieven nogal gek en gedateerd aanvoelen. Hij verzet zich onophoudelijk over 'het niet doden van ongewapende vrouwen', terwijl anderen het hebben over hoe 'ridderlijkheid niet dood is'. Dit macho-man perspectief zet een aantal van de interessantere zijverhalen onder druk. Het is teleurstellend dat de hoofdrolspeler een praktische Rick Grimes is die een "gepassioneerde" speech geeft over waarom er geen zwarte leden in zijn motorbende zitten in een verwarrend onnodige en slecht geschreven flashback.
De game bevat zoveel onsamenhangende verhaalmomenten, waar de speler zit en Deacon ziet samenwerken, vervolgens de controle krijgt om hem ongeveer 20 voet te verplaatsen en vervolgens een ander filmpje kijkt. Het geeft de indruk dat de game nog niet voltooid is, waarbij minder of meer interactiviteit dit probleem zou kunnen hebben opgelost (en bezuinigen op het laden van schermen). Bovendien is de ludonarratieve dissonantie van Deacon en anderen die meer 'beschaafd' lijken dan andere groepen, dan moeilijk honderden voorbij te maaien. Het acteerwerk is over de hele linie redelijk goed, maar het constante geschreeuw van Deacon op bijna elke regel wordt snel oud. Over het geheel genomen is het verhaal zo los en moe, dat spelers aan het einde misschien gewoon willen eindigen.
En dat is jammer, want Days Gone heeft veel goed gemaakte momenten. De meeste missies zijn bevredigend zwaar en laten veel ruimte voor speelstijlflexibiliteit. De verhaallijnen aan de zijkant zorgen voor een beetje emotionele slag en verschuiven het gezichtspunt een beetje verder van 'de witste kerel in Oregon'. Vechten tegen hordes en op de fiets rijden over gebroken wegen en onverharde paden bieden zowel de grootste uitdaging als de meest ontspannende ervaring. Alles wat goed wordt gedaan, is heel goed gedaan, maar deze game voelt minder gemaakt door een groep gepassioneerde ontwikkelaars en lijkt meer op een algoritme. Zombies, check, knutselen, check, korrelig fineer, enzovoort. Dus zelfs terwijl je elke horde nauwgezet uitschakelt, valt er niets op terug te vallen; geen vrienden met wie Deacon zijn glorie kan delen. De wereld en het verhaal van Days Gone zijn eenzaam, maar als een open wereld Last of Us meets Son of Anarchy klinkt als jouw ding, dan is het misschien de moeite waard om wat freakers te doden.
Days Gone verschijnt op 26 april op de Playstation 4 voor $ 59, 99. Screen Rant werd voor deze review voorzien van een digitale kopie.
